NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Έχω γράψει πολλά άρθρα, αλλά αυτό είναι ξεχωριστό, γιατί το αφιερώνω σε σένα μαμά. Είναι από τις ελάχιστες φορές που θέλω να μιλήσω για την «απουσία» σου δημόσια, ίσως και η πρώτη. Πάντα το αποφεύγω, γιατί ό,τι μας πονάει πολύ, δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτό. Είναι κάτι σαν κρυφή και μεγάλη πληγή η απουσία σου. Σήμερα, όμως, θα γράψω για σένα έτσι όπως ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα μέσα από τα δικά μου μάτια!
Σε ευχαριστώ που προσπαθούσες 10 χρόνια για να αποκτήσεις παιδί και τελικά με έφερες στον κόσμο!
Ποτέ δεν το έβαλες κάτω. Πολλές οι αποβολές, πολλές οι στεναχώριες και πιο πολλές οι προσπάθειες. Ποτέ, όμως, δεν κουράστηκες να προσπαθείς για να αποκτήσεις ένα παιδί. Σε ευχαριστώ που ήμουν εγώ αυτό το παιδί που γέννησες, που αγάπησες περισσότερο από τη ζωή σου, που μου έδωσες τα πάντα. Τίποτα δεν είχα να ζηλεύω από τα υπόλοιπα παιδιά, αφού μου τα έδινες όλα απλόχερα.
Αν με ρωτούσες τώρα, αν μου λείπει κάτι, θα σου έλεγα μόνο εσύ. Αν θα ζητούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν να μην μου δίνατε όλοι σας τόση αγάπη, γιατί η αγάπη πονάει, ναι πονάει όταν έχεις μάθει να σε αγαπούν τόσο πολύ και μετά αυτοί να «φεύγουν». Η αγάπη, όμως, που πήρα μου φτάνει για δύο ζωές!
Σε ευχαριστώ που με έμαθες να είμαι δυνατή σαν εσένα… να και σε κάτι που μοιάζουμε!
Ποτέ δεν σε είχα δει να λυγίζεις και να κλαις ούτε στην απώλεια του μπαμπά. Πάντα μπροστά μου ήσουν βράχος, η «στρατηγός» που πίσω από την στολή της κρύβει τον πόνο. Θυμάμαι την δεύτερη μέρα από την απώλεια του μπαμπά μου να μου λες με στόμφο: «Αν δεν είχε συμβεί αυτό τι θα έκανες σήμερα;» και σου απάντησα: «Θα πήγαινα για καφέ» και τότε μου είπες: «Αυτό θα κάνεις και τώρα, δεν αλλάζει τίποτα από τη ζωή μας!»
Ποτέ μπροστά μου δεν έκλαψες, παρά μόνο από συγκίνηση
Θυμάμαι να κλαις όταν έβγαινες από το σχολείο που ήμουν μαθήτρια και έλεγα το ποίημά μου, όταν έπαιρνα επαίνους, όταν πήρα το πτυχίο μου και όταν ήρθες σε μια σχολική γιορτή που τότε εγώ ήμουν η δασκάλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα, ήμουν σαν παιδάκι πέντε χρονών και καμάρωνα που ήρθες στο σχολείο να με καμαρώσεις.. Έλεγα στους μαθητές μου: «Να αυτή είναι η μαμά μου, ήρθε να με δει, όπως και η δική σας!»
Ακόμα και στον καρκίνο δεν λύγισες
Εκεί σε παραδέχτηκα πιο πολύ από ποτέ. Εσύ πονούσες, εγώ έκλαιγα και εσύ μου έδινες θάρρος, αντί να σου δώσω εδώ. Μου έλεγες ότι τελειώνουμε και θα πάμε διακοπές. Πόσα ταξίδια κάναμε μαζί; Πόσα γέλια; Πόσες αναμνήσεις; Πόση πληρότητα; Τι μεγαλείο ψυχής και δύναμης είχες; Θα μπορέσω άραγε να σου μοιάσω όσο μεγαλώνω; Δεν είσαι εδώ να μου δώσεις τις απαντήσεις, αλλά σίγουρα μου τις δίνεις με τον δικό σου τρόπο!
Θέλω κάποτε να μεγαλώσω και τα δικά μου παιδιά, με τον τρόπο που μεγάλωσες εσύ εμένα!
Πολλές φορές σκέφτομαι τα όνειρα που κάναμε για την ημέρα που θα παντρευτώ, που θα γεννήσω και εσύ θα ήσουν δίπλα μου, η όμορφη κοκκινομάλλα γιαγιά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι δεν θα σε έχω σε αυτές μου τις στιγμές, ότι δεν θα σε παίρνω τηλέφωνο να σε τρελαίνω για να μου βάζεις τις φωνές. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι δεν θα γνωρίσουν τα παιδιά μου εσένα, μα πιο πολύ δεν φανταζόμουν να με αφήσεις την ημέρα των γενεθλίων μου!
Αυτήν την μέρα διάλεξες να μου δείξεις ότι μεγάλωσα και τώρα μπορείς να φύγεις ήσυχη, μα ποτέ δεν θα υπάρξει η μέρα που δεν θα σε χρειαστώ όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα κεράκια και να σβήσω.
Σε ευχαριστώ όμως, που μου άφησες την γενναία αντικαταστάτριά σου, την αδερφή σου. Γι’ αυτό έφυγες ήσυχη γιατί ήξερες ότι έχω αυτήν για όλα και κάνει για εμένα παραπάνω πράγματα από όσα φανταζόσουν ποτέ!
Μαμά μου, Ρανάκι μου, σε ευχαριστώ που είχα την τύχη να είμαι η κόρη σου. Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου και για τις συμβουλές που μου έδινες κάθε μέρα, θα τις κρατάω για όλη μου τη ζωή. Όμως, πάντα να θυμάσαι έστω από εκεί ψηλά, ότι εμείς δεν θα χωριστούμε ποτέ. Σ΄αγαπώ για το τότε και για το πάντα!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
