NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Είμαι μαμά, αλλά όπως πάντα λέω είμαι πολύτεκνη μαμά. Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις τέσσερα παιδιά. Είναι ένας δύσκολος αγώνας, πρώτα ψυχολογικός και μετά σωματικός. Πολλές φορές, ξεχνάω τις ανάγκες που έχω σαν γυναίκα και βάζω σε προτεραιότητα τα θέλω και τις ανάγκες των παιδιών μου.
Θέλω να αγοράσω παπούτσια, αλλά προηγούνται τα παιδιά, όταν δεν έχουν. Θέλω να βγω για μια βόλτα, αλλά τα παιδιά είναι μικρά και τρέχουν παντού.
Έφτασα να νιώθω ρομπότ και όχι άνθρωπος
Έφτασα σε σημείο να:
-
έχω πυρετό και να λέω «όχι, πρέπει να σταθώ όρθια.»
-
πονάει η μέση μου και να λέω «δεν πειράζει θα τα πάρω αγκαλιά, γιατί κλαίνε.»
Τα παιδιά μου λένε, ότι έχουν μια δυναμική μαμά που δε λυγίζει σε τίποτα!
Νόσησα με covid-19, είχα τον άντρα μου στο νοσοκομείο, αλλά εγώ εκεί, βράχος για όλους τους. Το μόνο που έπρεπε να κάνω, ήταν να μαγειρέψω. Είμαι ευγνώμων στον κόσμο εδώ στην Κύπρο, γιατί μας βοήθησε τόσο πολύ. Όποτε ήμουν σε άθλια κατάσταση, μας έφερναν φαγητό, λες και γνώριζαν την κατάστασή μου.
Όλα αυτά «τα πρέπει», μαζεύτηκαν και κάθισαν σαν βάρος πάνω στο στήθος μου.
Από ένα σημείο και μετά, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έτρεχα στο μπαλκόνι και έβαζα το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση και έκλαιγα βουβά. Τον χειμώνα, έφτασα σε σημείο να κρύβομαι κάτω από το πάπλωμα και να μην θέλω να βγω. Ήταν το καταφύγιό μου. Η ασφάλειά μου.
Μέχρι που αποφάσισα να βρω δουλειά
Όλοι μου έλεγαν με τέσσερα παιδιά και θα δουλεύεις; Πώς θα τα προλαβαίνεις όλα; Η απάντηση μου; «Μα έχω παιδιά, πρέπει να φάνε δεν γίνεται να δουλεύει μόνο ένας στο σπίτι.» Αλλά μέσα μου έλεγα πως, «αν μείνω άλλο λίγο ακόμη στο σπίτι, οι τοίχοι θα με πλακώσουν και εγώ θα θαφτώ ζωντανή, κάτω από τα χαλάσματα.»
Είχα νεύρα, ξεσπούσα στα παιδιά, στον άντρα μου και σε εμένα.
Όσο πιο πολύ με πίεζα, τόσο περισσότερο ξεσπούσα. Αφού έκανα τόσο κακό σε εμένα ξεπερνώντας τα όριά μου, αποφάσισα να κάνω μικρά βήματα. Ξεκίνησα να κάνω πράγματα για την Σοφία και τα κατάφερα!
Ολοκλήρωσα, επιτέλους, τη συγγραφή του πρώτου μυθιστορήματός μου
Σκεφτείτε ότι, για πολλά χρόνια, το είχα κρυμμένο σε ένα συρτάρι, λες και ήταν ντροπή. Σήμερα, δηλώνω περήφανη για τον εαυτό μου, καθώς είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι σε λίγο καιρό θα το κρατώ στα χέρια μου και θα μπορείτε να το προμηθευτείτε και εσείς!
Διαβάζω βιβλία και περπατάω (μαζί με τα παιδιά μου!)
Πλέον, βρίσκω χρόνο να διαβάζω βιβλία, τα οποία, λόγω των παιδιών, είχα αφήσει στην άκρη. Πλέον πηγαίνουμε για περπάτημα και όχι μόνο στις κούνιες, καθώς, ναι, η μαμά έχει ανάγκη από μια χαλαρή βόλτα! Βγαίνω παντού, δεν αφήνω τον εαυτό μου να πέσει ψυχολογικά. Βγαίνω να δω έναν άνθρωπο και να πω μια καλημέρα, να μιλήσω για τον καιρό, για την ζέστη, για το τίποτα που όμως μπορεί να είναι η αφορμή για να μιλήσω με έναν άνθρωπο. Ευτυχώς, το καλοκαίρι, γίνομαι άλλος άνθρωπος!
Στα 39 μου χρόνια, έφτασα να αναρωτιέμαι πού βρίσκεται εκείνο το ανέμελο κοριτσάκι που ποτέ δεν έβαλε «τα θέλω» της σε δεύτερη μοίρα και που όταν χαμογελούσε φώτιζε και ο κόσμος γύρω της.
Είμαι σίγουρη πως, τώρα που τα παιδιά μου μεγαλώνουν και γίνονται ανεξάρτητα, θα βρω ξανά αυτή την ανέμελη εκδοχή του εαυτού μου. Ίσως όχι την ίδια ακριβώς, αλλά την ώριμη εκδοχή της. Αυτή που έγινα στο πέρασμα των χρόνων, με τα λάθη μου και τα σωστά μου.
Υ.Γ.: Μην ξεχνάτε πως, εκτός από μαμάδες, πάνω από όλα, είστε γυναίκες!
Σύνταξη: Σοφία Σταθαρού
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
