NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά. Θαύμαζα τους γονείς μου και την σχέση τους. Μεγαλώνοντας, ήθελα να μοιάσω στη μαμά μου που ήταν πάντα εκεί για εμένα την ώρα που γύριζα από το σχολείο και με έστελνε να πλύνω τα χέρια μου πριν το φαγητό. Η μαμά μου, πάντα, ενδιαφερόταν να μάθει πώς ήταν η μέρα μου στο σχολείο. Ήταν πάντα εκεί την ώρα που γυρνούσα από το φροντιστήριο αγγλικών ή από την προπόνηση ενόργανης. Πάντα με περίμενε με ζεστό φαγητό και με ένα μικρό γλυκάκι που μόλις είχε ψήσει! Πάντα με περίμενε με μια αγκαλιά ανοιχτή για να μπω μέσα και να αφήσω τον έξω κόσμο, έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Ήταν πάντα με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και είχε μια απερίγραπτη γλυκύτητα! Το σπίτι μας μύριζε, πάντοτε, μανούλα. Μυρωδιά που δεν περιγράφεται. Μύριζε καθαριότητα, απορρυπαντικό, ζεστό φαγητό και αγάπη!
Θέλω να μοιάσω στην μαμά μου, τώρα που απόκτησα δυο παιδιά!
Θέλω να είμαι πάντα εκεί για εκείνα. Την ώρα που θα γυρίζουν από το σχολείο, να τα στέλνω να πλύνουν τα χέρια τους πριν το φαγητό και να μαθαίνω για τη μέρα που είχαν στο σχολείο. Θέλω να έχω πάντα ζεστό φαγητό και ένα μεγάλο χαμόγελο να τους χαρίσω. Θέλω το σπίτι μου να μυρίζει μανούλα και τα παιδιά μου να ξέρουν ότι πάντα θα είμαι εδώ για εκείνα. Μπορεί να μην τα καταφέρνω πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω. Το καταλαβαίνω από τα χαμόγελα και τις αγκαλιές που μου χαρίζουν τα παιδιά μου. «Αξία ανεκτίμητη», που έλεγε και μια διαφήμιση!
Οι εποχές άλλαξαν, όμως, όπως και οι ρυθμοί της ζωής μας. Οι περισσότερες μαμάδες τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβουν όλα, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα κακό στο πώς ήταν οι παλιές μαμάδες. Δεν ξέρω αν η ζωή μας θα ήταν πιο εύκολη, αν τα είχαμε όλα. Και όταν λέω όλα αναφέρομαι σε υλικά πράγματα. Γιατί η αγάπη δεν μου έλειψε ποτέ από τους γονείς μου. Πάντα ήταν στο σπίτι η μανούλα μου. Πάντα με το χαμόγελο. Να μου κρατάει το βιβλίο στο λύκειο και εμένα να σπάνε τα νεύρα μου. Ήταν πάντα εκεί να μου μιλάει για τη μελέτη που είχα κι την επιμέλεια που έπρεπε να έχω ως μαθήτρια. Ήταν πάντα εκεί να κρυφακούει τηλέφωνα, ραντεβού και να επιβλέπει τις παρέες μου. Να με αποδοκιμάζει με ένα βλέμμα όταν δεν ενέκρινε κάτι, αλλά και να με απογειώνει με ένα άγγιγμα και μια αγκαλιά της.
Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί και όταν έλεγαν «ζακέτα να πάρεις», ήξεραν με βεβαιότητα ότι το παιδί τους την χρειαζόταν πραγματικά. Μεγαλώνοντας, γιγαντώνει μέσα μου η πιθανότητα πως, τελικά, είχαν δίκιο, γιατί και ο σημερινός κόσμος χρειάζεται «ζακέτα.»
Οι νέες μαμάδες είναι αδικημένες
Καθημερινά κάνουν αγώνα χρόνου για να είναι συνεπείς απέναντι σε όλες τις υποχρεώσεις τους (δουλειά και οικογένεια). Οι νέες μαμάδες για να τα καταφέρουν αναγκάζονται να εξοικειώσουν τα δεκάχρονα με κλειδαριές ασφαλείας, κινητά του εφησυχασμού και φούρνους μικροκυμάτων, με ολοήμερες δραστηριότητες και τάχα δημιουργική απασχόληση. Αναγκάζονται να βάλουν ξένα άτομα στο σπίτι τους ώστε να προσέχουν τα παιδιά τους, αλλά τι γίνεται με την ψυχή των παιδιών;
Το βάρος της νέας μαμάς είναι πολλαπλάσιο από ότι παλιότερα, έως αβάσταχτο. Για να εστιάσει και να επικεντρωθεί σε όλα όσα τρέχει καθημερινά να βγάλει εις πέρας, δεν προλαβαίνει να είναι στα μικρά αλλά σημαντικά βήματα των παιδιών της. Σε αντίθεση με τις παλιές μαμάδες που ήταν πάντα εκεί.
Μήπως, τελικά, οι παλιές μαμάδες είχαν το μυστικό της οικογενειακής ευτυχίας για το μεγάλωμα ευτυχισμένων παιδιών;
Μια τέτοια μαμά πάντως θέλω να γίνω. Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να μεγαλώσω χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά. Και πιστέψτε με, το προσπαθώ κάθε μέρα. Ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσω πολλά από την δική μου ζωή (βόλτες με φίλες μου, γυμναστήριο ακόμα και ύπνο), πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Δήμητρα Γραμμένου
