Το ζητούμενο είναι σε κάθε φιγούρα να βάζουμε ψυχή και μιας που μπήκαμε στον χορό να μάθουμε να χορεύουμε όμορφα και να διασκεδάζουμε. Θα έρθουν «χοροί» που θα πρέπει να χορέψουμε χωρίς να μας αρέσουν, χωρίς να ξέρουμε καν τα βήματα κι εκεί θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε τα «βήματα» το γρηγορότερο για να ανταπεξέλθουμε.
Έτσι είναι η ζωή, άλλοτε έχει ωραίο ρυθμό και άλλοτε πιο βαρύ και «ασήκωτο».
Και είναι λογικό να μας δείχνει και τις δύο όψεις της, αφού δεν είναι μονόπλευρη, ούτε και μονότονη.
Το καλό είναι ότι δεν πλήττουμε με τόσες εναλλαγές, τόσες διαφορετικές παραστάσεις και όσο δύσκολοι να μας φαίνονται κάποιοι χοροί στο τέλος αν το καλοσκεφτείς, τα πήγες μια χαρά.
Κάθε καινούριο και άγνωστο μας τρομάζει, αλλά αυτό που είναι άγνωστο σε εμάς για κάποιον άλλο είναι ρουτίνα. Οπότε παραδειγματιζόμαστε από την δική του ζωή και ακολουθούμε τα βήματά του, για να μάθουμε έναν ακόμη «χορό».
Σε κάθε χορευτικό πάντοτε κάποιος «σέρνει» τον χορό. Είναι, δηλαδή, πρώτος και καθοδηγεί τα υπόλοιπα χορευτικά μέλη να μην κάνουν κάποιο λάθος. Έτσι γίνεται και στην ζωή μας! Άλλοτε έχουμε εμείς αυτόν τον ρόλο, άλλοτε οι γονείς μας, άλλοτε ο σύντροφός μας κ.ο.κ
Τελικά, το ζητούμενο είναι, όχι μόνο να αντιμετωπίζουμε κάθε περίσταση της ζωής μας με πυγμή, αλλά και να πρωταγωνιστούμε σε κάθε χορό.
♦ Και πώς θα γίνει αυτό;
Μόνο εάν γίνουμε καλοί μαθητές, παρατηρούμε καλύτερα τους ανθρώπους και τα παθήματα, μας γίνουν μαθήματα.
Τότε, μπορούμε να σύρουμε μπροστά τον χορό, γιατί θα ξέρουμε να δείξουμε στους υπόλοιπους τα σωστά βήματα. Θα μπορούμε να τους δείξουμε πώς να αποφύγουν τις κακοτοπιές και πώς να κάνουν «τσαλιμάκια» την στιγμή που πρέπει, για να αποφύγουν το κακό πρόσωπο της ζωής. Πώς να καταφέρνουν να γλεντάνε τη ζωή και να βάζουν ψυχή σε ό,τι κάνουν, χωρίς να την πουλούν στα «αρπακτικά».
Ο χορός της ζωής, η πιο όμορφη παράσταση!
Χορεύουμε;
Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου