Κάποτε σε διακοπές είχα ζηλέψει την εμφάνιση ενός πακέτου τσιγάρων. Παφ πουφ, παφ πουφ. Την άλλη μέρα ο λαιμός τσαρούχι. Γρήγορη απογοήτευση, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό.
Συμβαίνει και στις σχέσεις. Σαν ανοιχτό κουτάκι μπίρας εκτεθειμένο στον ήλιο. Ξινίζουν τόσο γρήγορα που ψάχνεις νεροχύτη να χύσεις επειγόντως το υπόλειμμα. Εύκολο είναι, αν και στενάχωρο για τον ενθουσιασμό που προηγείται.
Το δύσκολο είναι στις μακροχρόνιες. Αυτές που γέμισαν κάποτε την καρδιά σου, την ψυχή σου, και που το μυαλό έχτιζε όνειρα και προσδοκίες.
Σαν ένα βουργουνδέζικο κρασί που επένδυσες σχεδόν την περιουσία σου, όντας σίγουρος για την επιλογή σου, και την δεδομένη γεύση του. Αφημένο σε υψηλές θερμοκρασίες για καιρό, η φθορά του είναι ανεπανόρθωτη.
Θέλει φροντίδα, θέλει νοιάξιμο. Όσο ακριβό και αν είναι, όσο δικός σου και να το νιώθεις, θα έρθει η μέρα που θα αναγκαστείς να ψάχνεις νεροχύτη να το χύσεις. Μαζί θα χυθούν και τόσα όνειρα. Και δύσκολα θα έχεις την ευκαιρία να σε συντροφεύει ξανά ένα romanee_ conti.
Δεν υπάρχει δεδομένο στη ζωή.
Όποιος έχει την τύχη να έχει ένα ακριβό κρασί δίπλα του, ας του φέρεται κι ας το προσέχει ανάλογα.
Αλλιώς ας βολεύεται με ένα πεντόκιλο ασκό απ’ τα Μεσόγεια.
Συντάκτης: Βαγγέλης Τρίμπος