
Εσύ έχεις νιώσει ότι έμεινες στον άσσο;
Έδωσες την καρδιά σου, την ψυχή σου και τα συναισθήματά σου. Δεν άφησες τίποτα για εσένα. Άδειασες ψυχικά, άφησες την καρδιά σου στο περιθώριο, όση καρδιά σου έχει απομείνει, γιατί κάπου αλλού παρέδωσες την καρδιά σου. Θυμήσου εκείνη την νύχτα που την άφησες ολόκληρη στα χέρια εκείνου του ανθρώπου. Είχε το βαθύ κόκκινο χρώμα. Το χρώμα του πόνου, αλλά και του πάθους. Φεύγοντας, δεν ξέχασες να την πάρεις, αλλά την άφησες σκόπιμα εκεί. Τα βήματα της εξόδου σου, σε πρόδιδαν ότι έμεινες στον άσσο.
Διένυσες πολλά χιλιόμετρα, αλλά έμεινες στον άσσο.
Για όλα εκείνα τα χιλιόμετρα που διένυσες, για να συναντήσεις την ελπίδα. Ταξίδευες ώρες, για να δεις εκείνο το χαμόγελο, που θα ζωγράφιζε το δικό σου χαμόγελο στα χείλη σου. Άξιζε τον κόπο; Ναι, να πεις στον εαυτό σου ότι άξιζε. Γιατί γι’ αυτά σου τα «θέλω» θα νιώθεις μόνο υπερηφάνεια. Μια βαλίτσα στο χέρι και ένα όνειρο στην καρδιά. Στο μυαλό σου, βρίσκεις τρόπους για να νικήσεις στην αγάπη. Μα η αγάπη δεν είναι πάντα με το μέρος σου. Σε άφησε ακόμα μια φορά στον άσσο…Στο ταξίδι, όμως, της επιστροφής, πάντα θα σκέφτεσαι τον νέο ερχομό.
Πάλεψε και κάνε τον άσσο, άπειρο.
Πες «χαλάλι σου, το ήθελα και έμεινα στον άσσο.»… Το ήθελες, γιατί τον ποθούσε η καρδιά σου ξανά και ξανά. Η καρδιά σου σε ακολουθεί και πάντα θα σου θυμίζει την αρχή σας, εκείνη την αρχή που δεν έγινε τέλος. Πάλεψε όσο αντέχεις, ότι και να σου συμβεί θα είναι από το αποτέλεσμα την καρδιάς σου.
Για να γίνει ευτυχισμένη η καρδιά σου, πρέπει να κάνεις πολλά. Μα πάνω από όλα πάρε το τελευταίο σου χαρτί, τον άσσο που σου έμεινε από αυτό σου το ταξίδι. Παίξε το τελευταίο σου χαρτί και κάνε το, άπειρο! Κι ύστερα κάνε για ακόμα μια φορά την δική σου αρχή.
«Κάπου ανάμεσα στον άσσο και στο άπειρο, υπάρχει ένα μικρό κενό. Πάλεψε μέχρι το τέλος της ζωής σου, για να το καλύψεις. Τότε θα δεις το όνειρό σου να παίρνει εκείνη την μορφή που αναζητάς μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Το τελευταίο σου χαρτί είναι ο άσσος, παίξε και κέρδισε!»
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog