Αρκεί να αναλογιστούμε πόσα ΑμεΑ (Άτομα με Αναπηρία) είναι πρωταθλητές διαφόρων αγωνισμάτων και πόσοι άλλοι συνάνθρωποι μας έκαναν την αναπηρία τους προτέρημα τους.
Έκαναν την «αδυναμία» τους δύναμη!
Αντιστάθηκαν στην απραγία και συμβιβάστηκαν με την υφιστάμενη κατάστασή τους. Έτσι βλέπουμε ένα παιδί να μην έχει τα άνω άκρα του και να ζωγραφίζει με το στόμα. Άλλοι ζωγραφίζουν χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα των ποδιών τους. Συνάνθρωποι μας που δεν έχουν το για εμάς αυτονόητο, που είναι η όραση, τους βλέπουμε να είναι αυτοεξυπηρετούμενοι και να περπατούν μόνοι στον δρόμο με οδηγό το μπαστουνάκι τους.
Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Η ανθρωπιά δεν έχει ηλικία, έχει μόνο μια καρδιά γεμάτη αγάπη, αλλά και δύναμη ψυχής. Το παιδάκι μπορεί να μην έχει χέρια, έχει το μεγαλείο της θέλησης και της πυγμής. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τους συμμαθητές του. Δεν απέχει από το μάθημα, ούτε από τις δραστηριότητες.
Οι συμμαθητές του, όμως, δείχνουν εμπράκτως την αγάπη τους απέναντί του. Του συμπαραστέκονται σε ένδειξη ισότητας. Δεν μαθαίνουν τη λέξη «αναπηρία», αλλά την λέξη «ιδιαιτερότητα!»
Όλα τα παιδάκια έχουν ίσες ευκαιρίες στην ροή της καθημερινότητας και ενωμένα μπορούν να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο. Πιο όμορφο κόσμο και ισότιμο!
Αυτοί οι άνθρωποι μας διδάσκουν πως είναι η ζωή.
Ότι τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλά κι αν κάτι πάει στραβά δεν πρέπει να το αφήσουμε να μας καταβάλει. Αντίθετα, οφείλουμε να ζούμε δημιουργικά.
Πόσοι, μη έχοντες κάποια μορφή αναπηρίας, ζουν δημιουργικά;
Η απληστία είναι κάτι που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος και δυστυχώς καλύπτουμε την τεμπελιά μας πίσω από το γεγονός αυτό. Αλλά η αχαριστία δεν είναι προσόν. Είναι σοβαρό ελάττωμα και οφείλουμε να το αποβάλουμε αν θέλουμε να ζήσουμε αυτή τη μία ζωή που μας δόθηκε εξ’ άνωθεν, με ζωντάνια, χαμόγελο και παραγωγικότητα.
Ας γίνουν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας παράδειγμα προς μίμηση και ας γίνουμε κι εμείς με τη σειρά μας το αντίστοιχο παράδειγμα προς αυτούς.
Η απάθεια δεν βοήθησε ποτέ κανέναν!
Μας χρειάζονται δίπλα τους και τους χρειαζόμαστε δίπλα μας. Ο ένας, λοιπόν, ας είναι μια θετική επιρροή στον άλλον και ας μην περιοριζόμαστε στην ψυχική δύναμη μόνο της μιας πλευράς. Δεν χρειάζεται μόνο να τους θαυμάζουμε, αλλά κυρίως να παραδειγματιζόμαστε. Να επαναξιολογούμε τη δική μας στάση ζωής και να περνάμε στη δράση.
Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog & @nancysblogspot