Γέλαγες περισσότερο από όσο μίλαγες. Η αισιοδοξία ήταν το δεύτερο όνομά σου. Έπεσες και εσύ στην παγίδα των καιρών, μπήκες στο «κουτάκι» της οικογένειας, των «υποχρεώσεων», των ευθυνών και τελικά τι έγινες;
Που πήγε αυτή η χαρά που ξεχείλιζε από μέσα σου;
Θα μου πεις μεγάλωσες, άλλαξες, απέκτησες παιδιά. Δεν σου είπε, όμως, κανείς να αρνηθείς αυτό που είσαι, αυτό που ήσουν για να γίνεις κάτι άλλο. Αφέθηκες, έπεσες στην παγίδα των «πρέπει» των άλλων, του περίγυρου, των φίλων που λίγο πολύ έχετε την ίδια διαδρομή…
Ήσουν κάποτε η χαρά της παρέας, ένας μικρός καραγκιοζάκος που ήξερες να κάνεις τους άλλους να περνάνε καλά. Τώρα τι; Είσαι συνεπής, τυπική στις υποχρεώσεις σου αλλά μήπως έχεις ξεχάσει να ζεις;
Θυμήσου λίγο πως ήσουν…
Ποιος σου είπε ότι πρέπει να τα ξεχάσεις όλα επειδή έκανες οικογένεια; Γιατί να γίνεις μία άλλη; Δεν θα ήθελες τα παιδιά σου να γνωρίσουν και τον παλιό καλό σου εαυτό για να το έχουν σαν παράδειγμα; Ήσουν ξέγνοιαστη τότε, θα μου πεις «δεν είχα παρά μόνο την ευθύνη του εαυτού μου», αλλά και πάλι δε νομίζω ότι αυτό είναι εμπόδιο!
Στο χέρι σου είναι να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι αυτό που ονειρευόσουν να γίνεις από μικρή το κατάφερες. Να είναι υπερήφανο εκείνο το παιδί που φέρνεις στο μυαλό σου για αυτό που είσαι σήμερα.
Άλλαξαν οι εποχές, αλλάξαμε και εμείς!
Εκείνη την εποχή μάθαινες απ’ έξω όλα τα τραγούδια του αγαπημένου σου ερμηνευτή. Τώρα σίγουρα ξέρεις όλα τα παιδικά τραγούδια και τα παραμύθια. Κάνε μια αναδρομή, όμως, βάλε εκείνα τα τραγούδια, κλείσε τα μάτια να δεις τον παλιό καλό εαυτό σου και άνοιξέ τα με το βλέμμα καθαρό και αισιόδοξο, όπως εκείνης της έφηβης που μπορούσε να καταφέρει τα πάντα!
Το Nancy’s Blog ευχαριστεί θερμά την αναγνώστρια για αυτό το email που μας έστειλε. Μας έκανε να αναλογιστούμε τον παλιό μας εαυτό, αλλά και τον καινούριο!
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog & @nancysblogspot