NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
«Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ ακόμα. Πιο πολύ και πιο δυνατά από ποτέ… Ακόμα!». Αυτή η φράση βγαίνει από την καρδιά μου. Aυτή «ψελλίζουν» τα χείλη μου με τρεμάμενη φωνή…
Γιατί η παρουσία σου έχει κάνει «κατάληψη» στο μυαλό μου!
Και όχι μόνο τώρα, αλλά από χρόνια πριν όταν ανταλλάξαμε τις πρώτες ματιές και όταν η έλξη που νιώθαμε ώθησε τα χείλη μας να «ενωθούν» δίνοντας το πρώτο φιλί!
Αυτό το φιλί…
Η πιο δυνατή ανάμνηση, η απαρχή ενός μεγάλου έρωτα.
Δεν υπήρχαν λόγια να σου περιγράψω που με οδήγησε αυτό το φιλί. Στα ουράνια ίσως…
Μόνο η καρδιά μου μπορεί να το εξηγήσει αυτό, αλλά δυστυχώς εκείνη ήξερε να χτυπάει σαν τρελή μόνο και που σε είχε αντίκρυ της.
Δεν ήθελα να βάλω φρένο στους χτύπους της όσο επικίνδυνο και αν ήταν.
-«Μα θα σπάσει», μου έλεγε μια φωνή.
-«Ας πεθάνω και ας είναι στην αγκαλιά της» σιγοψιθύριζα!
Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο.Ήσουν ο κόσμος μου όλος, η πραγματικότητά μου, ο λόγος να αναπνέω. Ήταν όμως ένα παραμύθι και όλα τα παραμύθια δεν έχουν το τέλος που όλοι θα επιθυμούσαμε.Ήθελα πολύ να είμαι ο αιώνιος βασιλιάς στα όνειρά σου, στην ψυχή σου!
Εκείνος που θα ξυπνάς πλάι του το πρωί και θα σου χαρίζει την μεγαλύτερη αγκαλιά.
Και όμως εκείνο το πρωινό, το «καταραμένο» πρωινό, αυτό έμελλε να με κάνει από ευτυχισμένο, τον πιο δυστυχή άνθρωπο.
Έφυγες καρδία μου…
Δεν ξέρω το γιατί και ούτε θα το μάθω ποτέ. Το ότι οι ματιές μας δεν θα έρθουν ποτέ πάλι αντίκρυ, αυτό είναι πόνος και μάλιστα δυνατός που τίποτα δεν μπορεί να τον τιθασεύσει.
Ζω με τις αναμνήσεις πια, αυτές πλέον με συντροφεύουν!
Το πρώτο σου «σ’αγαπώ» το πόσο περήφανη ένιωσες για εμένα βλέποντάς με να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Βούρκωσα όταν μου το ψιθύρισες, μα αυτό μόνο ψίθυρος δεν ήταν.Ήταν κάτι μαγικό!
Έφυγες, λοιπόν, ψυχή μου αλλά μου άφησες τεράστια κληρονομιά. Τις αναμνήσεις, τις ωραίες μας στιγμές που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω όσο ζω. Ήσουν τα πάντα για μένα και ας πρέπει τώρα να μάθω να ζω με την απουσία σου…
Αλλά να θυμάσαι κάτι… Θα σε αγαπώ παντοτινά!
Σύνταξη: Αντώνης Γεωργιάδης
Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
