
Πού πήγε η ανθρωπιά μας;
Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές είναι αυτός που δεν μπορεί να πει εύκολα “όχι” στον εργοδότη του και γίνεται «χίλια κομμάτια» για να είναι ο επιχειρηματίας ευχαριστημένος, ακόμα κι αν ο ίδιος αισθάνεται εξουθενωμένος, ταπεινωμένος και αδικημένος από τις συνθήκες εργασίας και τον πενιχρό μισθό που παίρνει.
Ιδού η απανθρωπιά…
«Άμα σου αρέσει… αλλιώς έχω τόσα βιογραφικά στο γραφείο μου».
Αν μια μέρα η ψυχούλα αυτή- ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές μπουχτίσει και πει “φτάνει πια”… ο εργοδότης του θα του υπενθυμίσει πόσο δεν τον εκτιμά και πόσο απάνθρωπος είναι για μια ακόμη φορά. «Αν δεν σου αρέσει…φύγε…θα βρω άλλον».
Και τότε αυτή η παρ’ ολίγον επαναστάτρια ψυχή σκύβει και χώνει βαθιά ταπεινωμένη το κεφάλι στο καβούκι της. Η φωνή της χάνεται μπροστά στην ανάγκη για την επιβίωσή της.
Ζούμε ανάμεσα σε δυο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους. Στον σάπιο και τον διαμαντένιο κόσμο. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι, ότι ο πρώτος εξουσιάζει τον δεύτερο, προσπαθώντας να θαμπώσει την εσωτερική του ομορφιά. Και ο δεύτερος προσπαθώντας να μην αλλοιώσει τον χαρακτήρα του, προτιμά να σέβεται, να είναι πανταχού παρόν σε όποιον τον χρειάζεται και να αρκείται στο τίποτα που του δίνει ο σάπιος κόσμος…
Τα διαμάντια, όμως, λάμπουν στο φως, αλλά και στο σκοτάδι. Δεν χρειάζονται επιβεβαίωση, μήτε τον θαυμασμό της μάζας, γιατί είναι τόσο καθαρά που η δυσωδία των κοινωνικών αποβρασμάτων δίπλα τους εξαφανίζεται. Είναι, όμως, τόσο σάπιοι εσωτερικά που… αντί να εκτιμήσουν τα “διαμάντια”, αυτοί προσπαθούν να τα αφανίσουν.
Αυτή είναι η κοινωνία μας… αυτή και η ανθρωπιά- απανθρωπιά μας.
Υ.Γ.: Μπορεί το να είσαι σάπιος να είναι γήινο και προσοδοφόρο προσόν, αλλά το να είσαι ψυχούλα είναι ανθρώπινο και ουράνιο προσόν.
Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου