
Είναι λογικό, όταν αναλαμβάνεις μία δουλειά να θες να την κάνεις σωστά, γι’ αυτό δίνεις το 100% του εαυτό σου και κάτι από τη ψυχή σου. Είναι προφανές πως, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν σκέφτεσαι πόση αγάπη θα δώσεις, γιατί αυτό βγαίνει από μέσα σου.
Όταν, όμως, τα δίνεις όλα και «εισπράττεις» ελάχιστα, τότε πέφτεις στην παγίδα!
Αντί να φύγεις από αυτή τη σχέση, παραμένεις και στην προσπάθειά σου να κάνεις τον άλλον να σε αγαπήσει, δίνεις καθημερινά ένα κομμάτι της ψυχής σου.
Μα η ψυχή σου δεν είναι ατσάλινη, αντιθέτως είναι πολύ ευαίσθητη και δεν αντέχει να την φορτώνεις με στεναχώριες, απογοητεύσεις, πίκρες.
Ψυχή είναι και θα αντιδράσει.
Κι όταν αντιδράσει, τίποτα δεν θα είναι καλά μέσα σου. Δύσκολα θα μπορείς να ορίσεις τα συναισθήματά σου, μέχρι να πετάξει όλα τα«τοξικά» απόβληταπου την φόρτωσες τόσο καιρό.
Μην την δίνεις ως βορρά σε ανθρώπους που θέλουν να την κατασπαράξουν.
Φρόντισε να την κρατήσεις μόνο για σένα, γιατί στο δικό σου σώμα επέλεξε να είναι και προς Θεού, μην τη θυσιάζεις και μην την αγνοείς. Αν η ψυχή θελήσει να αντιδράσει, τότε θα βρεθείς αντιμέτωπος με πολύ δυσάρεστα συναισθήματα, όπως θλίψη, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κ. ά.
Δεν αξίζει για καμία καριέρα και για κανέναν έρωτα να δίνεις τη ψυχή σου.
Υ.Γ.: Μόνο τα παιδιά σου αξίζουν αυτή τη θυσία!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου