Είχα ξεχάσει να ζω, είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, είχαν παίξει πολύ με την ψυχή μου και όταν νόμιζα ότι τίποτα δεν είχε νόημα πια, ήρθες εσύ…
Δε σε περίμενα. Προσευχήθηκα πολύ για σένα, για να έρθεις στη ζωή μου… Ήσουν ένα δώρο! Όλα ήταν όμορφα και χαρίζαμε ο ένας στον άλλον πολλές όμορφες στιγμές.
Αυτό, όμως, δεν άρεσε στους γύρω μας, δεν άντεχαν να βλέπουν τόση ευτυχία και αγάπη στο βλέμμα μας. Τα μάτια μας τα έλεγαν όλα… Είχαμε φτάσει στον ουρανό. Μόνο που εσύ δεν ήξερες πως να διαχειριστείς, αυτό που ζούσαμε. Βλέπεις, ποτέ μέχρι τότε δεν είχες νιώσει πώς είναι να σε αγαπούν αληθινά και ολοκληρωτικά.
Τους άφηνες να μας μαυρίζουν την κάθε μας ημέρα, να χαλάνε όσα νιώθαμε. Πετύχαιναν πολύ καλά τον σκοπό τους και τους άφηνες. Κι εσύ όλο απομακρυνόσουν. Δεν είχες την δύναμη να εξομολογηθείς την αγάπη σου και να την στηρίξεις. Να πεις «είμαι δικός της» και «είναι δική μου. Γι’ αυτή ζω!» Να φωνάξεις: «Σταματήστε! Αρκετά!»
Η λύση σου ήταν να γίνεις σκληρός με την δική μας αγάπη και να βρίσκεις εφήμερες “αγάπες” που σε τίποτα δε θύμιζαν την πρώτη. Εκείνη, την αληθινή…
Η αληθινή, όμως, σε περίμενε, ήταν εκεί και πίστευε ότι θα επέστρεφες, ότι θα πολεμούσες γι’ αυτήν.
Για ακόμη μια φορά την διέψευσες. Πίστεψες ότι η λύση στον πόλεμο που σου έκαναν οι γύρω, οι πιο κοντινοί σου, ήταν να τιμωρήσεις την ίδια την αγάπη. Κι αυτό έκανες…
Έγινες σκοτάδι και η λάμψη έφυγε από τα μάτια σου. Τι κρίμα! Με αυτή σου την απόφαση δεν κατάλαβες, ότι τιμωρούσες τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μοίρασες απλόχερα τον πόνο σε όλους, αλλά κυρίως σε σένα…
Όταν το καταλάβεις, θα νιώσεις πιο μόνος από ποτέ και θα θελήσεις να αγγίξεις και πάλι λίγο ουρανό. Μόνο που τότε, ο ουρανός που μέχρι πρότινος είχε μόνο βροχή και συννεφιά, θα έχει ήλιο… τον πιο φωτεινό και λαμπερό.
Και σένα το φως δε σου άρεσε… Θυμάσαι;
Επιμέλεια & Σύνταξη: Αγάπη Αγγέλου