NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Καλημέρα Ελλάδα, γιατί κλαις;
− Αιμορραγώ γιατί τα παιδιά μου δεν με θέλουν άλλο πια για μάνα τους και με πέταξαν στο δρόμο.
Και σε ποιόν δρόμο μένεις τώρα Ελλάδα μου;
− Στην αρχή έμενα παντού γιατί όλοι οι δρόμοι μου ανήκαν, αλλά τώρα πρέπει να πληρώσω για να μείνω ακόμα και στον δρόμο γιατί κάποιος μου είπε ότι δεν είναι τίποτα δικό μου πια. Με έχουν ήδη υποθηκεύσει και με πουλάνε όσο κι όσο.
Ποιός σε πουλάει γλυκιά μου Ελλάδα;
−Τα παιδιά μου, ελληνόπουλα ονομάζονται…
Γιατί σε πουλάνε τα παιδιά σου; Δεν τους φέρθηκες καλά;
−Τί να σου πω, εγώ ένα ρούχο φορούσα πάντοτε κι αυτό μου είπαν να το βγάλω. Όταν αντιστάθηκα να βγάλω από πάνω μου τη φορεσιά μου, τότε με άρπαξαν από το χέρι βίαια και με πέταξαν στον δρόμο.
Τί ρούχο ήταν αυτό που δεν ήθελαν να το βλέπουν πάνω σου;
−Ήταν μια γαλανόλευκη σημαία που μέσα της είχε έναν σταυρό. Δεν κατάλαβα τί από τα δύο ενοχλούσε περισσότερο: το χρώμα του ρούχου μου ή το σύμβολο της πίστης μου..
Εσύ, απ’ όσο γνωρίζω έχεις 11 εκατομμύρια παιδιά. Κανένα δεν σε φιλοξένησε στο σπίτι του;
−Κοίτα, κάποια από αυτά θέλησαν να με βοηθήσουν να ράψω το γαλανόλευκο σκισμένο ρούχο μου, αλλά τη στιγμή που μου το επιδιόρθωναν χτύπησε την πόρτα κάποιος Αλέξης και άρχισε να παραμιλάει.
Δηλαδή, τί είπε;
−Τί να σου πω, ήταν πολλά τα ονόματα που μας ανέφερε, αλλά θυμάμαι ότι αναφέρθηκε σε κάποιον Παπανδρέου και έναν Σαμαρά.. είπε ότι αυτά ήταν τα δυο μου παιδιά που έσκισαν τη φορεσιά μου, γιατί θέλουν να με ντύσουν με άλλα χρώματα.
Κι εσύ τί του είπες;
−Του ζήτησα να με βοηθήσει, μιας και είναι κι εκείνος παιδί μου, να φτιάξω το μόνο ρούχο που έχω και ξέρεις τί μου είπε;
Όχι, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω.
−Μου είπε ότι ο λόγος που είχε έρθει ήταν για να πάρει την σκισμένη γαλανόλευκη φορεσιά μου και να την παραδώσει σε κάποιες ξένες δυνάμεις. Δεν κατάλαβα ποιούς εννοούσε, αλλά διέκρινα μια αποφασιστικότητα στον λόγο του.
Και τελικά τί έγινε;
−Τότε εμφανίστηκε ένα άλλο μου παιδί, ο Πάνος και με εντολή του Αλέξη με πλησίασε για να μου πάρει μια για πάντα το μόνο ρούχο που είχα. Όταν με πλησίασε μύριζε κάτι σαν καμένο και φώναξα φωτιά, πήραμε φωτιά.
Πού πήρατε φωτιά;
− Μέσα στη γαλανόλευκη σημαία- φορεσιά μου, υπήρχε ένας Σταυρός. Όταν ο Πάνος άγγιξε το σημείο του μοναδικού συμβόλου που είχα στη ζωή μου, τον Σταυρό, το χέρι του έγινε μαύρο σαν κάρβουνο και μύριζε καμένο.
Τελικά πιάσατε φωτιά;
− Όχι, γιατί ο Αλέξης φοβήθηκε και αντιπρότεινε στον Πάνο να αφήσει το κομμάτι υφάσματος με τον Σταυρό και να αφαιρέσει το υπόλοιπο. Έτσι κι έκανε. Έκοψε το γαλανόλευκο ύφασμα, το παρέδωσε στον Αλέξη και μου είπαν ότι τώρα αυτό το ύφασμα δεν μου ανήκει πια και θα το πουλήσουν όσο κι όσο σε ξένες δυνάμεις.
Τον Σταυρό δεν τον πήραν;
− Προσπάθησαν, μα δεν τα κατάφεραν, γιατί όποιο χέρι έφτανε στο σημείο αυτό καιγόταν και γινόταν σαν κάρβουνο.
Και τί ρούχο φοράς τώρα;
− Τώρα δεν χρειάζομαι ρούχο γιατί είμαι αόρατη. Περιφέρομαι παντού, περνάω μέσα από τοίχους, βλέπω τα παιδιά μου, τα χαιρετάω, κλαίω με τον πόνο τους, γελάω με τη χαρά τους, αλλά εκείνα δεν μπορούν να με δουν.
Πώς γίνεται αυτό;
− Κάποτε, ο Θεός μοίραζε στους λαούς κομμάτια γης με το όνομά τους. Τελευταία ήμουν εγώ με τα τότε παιδιά μου. Και όταν ρωτήσαμε τον Θεό, εμάς ποιά χώρα θα μας δώσει, μας απάντησε ότι θα μας έδινε την Ελλάδα στην οποία θα επιστρέψει κι Αυτός μια μέρα.
Άρα εσύ είσαι μια ολόκληρη χώρα;
−Ναι, ήμουν! Αλλά τα παιδιά μου, ξέχασαν ότι είμαι η μάνα τους και ότι με ευλόγησε ο Θεός για να υπάρχω και να υπάρχουν.
Κι ο Θεός τί λέει για όλα αυτά;
−Είναι πολύ θλιμμένος! Τα δάκρυά του τρέχουν ποτάμι και μου λέει πως περιμένει να μετανοήσουν τα παιδιά μου. Αν δεν γίνει αυτό σύντομα, θα σταματήσει να τα προστατεύει και η ζωή τους θα κρέμεται από μια κλωστή.
Ελλάδα γιατί κλαις;
−Πονάω για τα ελάχιστα παιδιά μου που με σκέφτονται και παρακαλούν τον Θεό να μου φορέσουν ξανά μια μέρα την γαλανόλευκη φορεσιά μου.
Ελλάδα που πήγες, δεν βλέπω το πρόσωπό σου πια. Μείνε λίγο ακόμα, μην φεύγεις..θέλω κάτι ακόμα να σου πω.
Ελλάδα μου σ’ αγαπώ!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
