Θα μιλήσω απλά για έναν ακρωτηριασμό άλλου είδους…
Για τη βαναυσότητα σε βάρος μιας αμυγδαλιάς την ιερή ώρα της κυοφορίας της. Πρόκειται για μια γέρικη μυγδαλιά στην όχθη του Μείλιχου ποταμού της πόλης μας. Άπλωνε καρτερικά τα ισομετρικά κλαδιά της, τα μισά προς το μέρος του ποταμού και τα άλλα μισά προς την πλευρά του δρόμου.
Πάνω της μετρούσαμε το χρόνο.
Γενάρης:
- Η τρέλα της ανθοφορίας της.
Άνοιξη:
- Αγίνωτοι πράσινοι καρποί.
Φθινόπωρο:
- Συλλογή καρπών και ο χρόνος μηδενίζεται.
Και πάλι απ’ την αρχή. Περιμέναμε τον Γενάρη να τη δούμε να λάμπει λευκή μες στο σκοτάδι. Να χορεύει πάνω της ο Έρωτας παρέα με το χιόνι. . .
Όμως, η περασμένη άνοιξη δεν ευνόησε το τρελό δένδρο που εκτός από καρπούς «γέννησε» και αρκετά ποιήματα στους «αλαφροΐσκιωτους ποιητές». Ένα συνεργείο καθαρισμού των δρόμων από τα «επικίνδυνα δένδρα» έσφαξε τη μισή αμυγδαλιά «χωρίς λύπησιν», «χωρίς αιδώ». Άτσαλα γύμνωσε τη μια της πλευρά την ώρα που ήταν γεμάτη καρπούς, αφήνοντας το άλλο της μισό να αργοσβήνει στην αγκαλιά του πνιγηρού κισσού.
Την επιχείρηση διεύθυνε έμπειρη γεωπόνος , ασχολούμενη την ώρα του εγκλήματος με το κινητό της.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες. Η ώρα της ανθοφορίας φθάνει και ο χρόνος πρέπει να κάνει πανηγυρική έναρξη στα λευκά της άνθη. Η μυγδαλιά όμως θρηνητικά σιωπηλή περιμένει τον ολικό θάνατό της.
Όταν κάποια στιγμή, στο αγίνωτο μέλλον, τα δένδρα θα κάνουν πορείες, ζητώντας δικαίωμα στην ύπαρξή τους, όταν η ιεροποίηση της φύσης θα προβάλει ξανά ως αναγκαία συνθήκη επαναπροσδιορισμού του είδους μας, όταν η λέξη άνθρωπος θα τείνει να εξαφανιστεί και θα έχει ως συνώνυμο τη λέξη επιβίωση, ίσως τότε οι καιροί να πάρουν εκδίκηση και ο κόσμος ξεκινώντας πάλι από την αρχή να γίνει πιο δίκαιος.
Σύνταξη: Ειρήνη Μπόμπολη, εκπαιδευτικός & συγγραφέας
Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη της εκπαιδευτικού & συγγραφέως κας Ειρήνης Μπόμπολη για τον έρωτα και τη ψυχή εδώ!
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like Nancy’s Blog & @nancysblogspot