NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Τα βήματα βουλιάζουν αργά και χάνονται. Ένα ρόδισμα το πρώτο φως! Το κύμα αργά, μεθυστικά ανακατεύει την άμμο. Ο άνεμος ελαφρύς στο τρεμούλιασμα της μέρας.
Σήμερα κοιτάζω τον κόσμο αλλιώς, με μάτια μπλε θαλασσινά.
Κολυμπώ τάχα μου στα ήρεμα νερά τους και αφήνομαι να με παρασέρνουν. Κάτω από τον παχύ ίσκιο ενός κέδρου πλέκω την ιστορία του. Νιώθω την δύναμή του στο γδάρσιμο… γλυκός, βαθύς πόνος.. Ο Χρόνος ανύπαρκτος, χάνει την υπόστασή του.
Ποιος νοιάζεται;
Στο βύθισμα του ήλιου, το κόκκινο φως μας ξεσηκώνει… μας λύνει τα σώματα. Καθισμένοι ακόμα κάτω απ’ τον κέδρο αναζητούμε την προστασία του από την δροσιά του δειλινού. Νύχτωσε κιόλας. Οι πρώτες πυγολαμπίδες στήσανε χορό. Τα μαλλιά μου τρέμουν στον άνεμο που τα τυραννάει μαζί με την αλμύρα. Βυθίζομαι γλυκά τυλιγμένη στο μεταξωτό μαύρο σεντόνι, απολαμβάνοντας τον ήχο των κυμάτων που φλυαρούν.
Ω! Μα πώς τελειώνουν οι λέξεις, πώς τελειώνουν οι σκέψεις και το μυαλό αδειάζει ευχάριστα.
Το παρατημένο βιβλίο στο ξύλινο κάθισμα γυρίζει τις σελίδες του στο δυνάμωμα του ανέμου. Και συ σιγοτραγουδάς και κάποιες φορές σφυρίζεις πλάνα καλώντας τις νεράιδες στο φως του φεγγαριού….
Σύνταξη: Αθηνά Γκούσκου
Επιμέλεια: Αγάπη Αγγέλου
![Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]](https://www.nancysblog.gr/wp-content/uploads/2023/05/348355325_771276467953752_4783595706392771174_n-e1687983214115-310x165.jpg)
