Καθάρισε τη σκόνη του παρελθόντος που σε εμποδίζει να ζήσεις το παρόν σου

Μαργαρίτα Ντεβεντζή 3 Ιουνίου 2020 Κοινωνικά

Σχετικά Άρθρα

Το παρελθόν κάποιων είναι σαν ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι, γεμάτο σκουρόχρωμα έπιπλα, που ξέχασες να ντύσεις με ένα λευκό σεντόνι πριν την εγκατάληψη. Το αρχικό τους χρώμα έχει πια χαθεί και την θέση του έχει πάρει ένα παχύ στρώμα λευκής σκόνης. Μια ακατανίκητη επιθυμία σε πιάνει να αφήσεις πάνω της με το δάχτυλό σου το αποτύπωμά σου. Ίσως μια καρδιά αν είσαι τυχερός ή με ένα βέλος να την σημαδεύει…

Κάπου-κάπου, νιώθεις την ανάγκη να το επισκεφτείς και να θυμηθείς πού κατοικούσες κάποτε, ποια βιώματα που τώρα πια είναι θαμμένα κάτω από τόνους σκόνης, σε οδήγησαν στο σήμερα.

Ένα σχισμένο γράμμα μαρτυρά ένα άσχημο ξέσπασμα και το σβησμένο από δάκρυα μελάνι το επιβεβαιώνει.

Θέλεις να μείνεις να ενώσεις τα κομμάτια και να το διαβάσεις. Να θυμηθείς ποιό γεγονός σου προκάλεσε αυτό το συναίσθημα, όμως, το καθώς πρέπει παρόν σου, δεν επιτρέπει την παραμονή σου μέσα σε αυτή την ακαταστασία.

Ακόμη και το μυαλό πρέπει να βρίσκεται σε τάξη, διαφορετικά οι σκέψεις ξεπροβάλλουν σαν τη σκόνη διαρκώς, χωρίς συνοχή και σε μπερδεύουν.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, προσπαθείς με όποιο τρόπον να ξεσκονίσεις, για να σταθείς έστω για μια στιγμή και πάλι εκεί, μα η σκόνη δεν λέει να φύγει από πάνω σου. Ταλαντεύεται για λίγο στον χώρο και πριν καλά- καλά νιώσεις την ικανοποίηση του αποτελέσματος, ξανακάνει αισθητή την παρουσία της, πιο έντονα και πιο απειλητικά.

Γεμίζει όλο τον χώρο γύρω σου, μέσα σου

Αιωρείται γύρω από την μύτη σου, κάνοντάς την να γαργαλιέται και να φτερνίζεσαι. Ύστερα σου γίνεται εμμονή. Ψάχνεις όλο και περισσότερους τρόπους να την απομακρύνεις. Ανοίγεις τα παράθυρα, τραβάς τις κουρτίνες και τώρα όχι μόνο απλά την νιώθεις, μα και την βλέπεις να «χορεύει» μαζί με τις αχτίδες του ήλιου, παντού. Ιδρώνεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Προσπαθείς πεισματικά να την αγνοήσεις. Παίρνεις το γράμμα κοντά σου και ψάχνοντας τα κομμάτια ένα- ένα προσπαθείς να θυμηθείς το αρχικό του σχήμα. Μάταιος κόπος, η σκόνη γύρω σου δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.

Χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να κλείσεις προσεχτικά κάποιες πληγές του παρελθόντος, αλλιώς αυτές είναι ικανές να σε στοιχειώνουν για πάντα.

Στο τέλος «τρελαίνεσαι.» Όποια ισορροπία και αν είχες καταφέρει να φέρεις στη ζωή σου, απλά γκρεμίζεται σε ένα λεπτό σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα και όλα αυτά γιατί δεν είχες προνοήσει να σφραγίσεις το σπίτι καλά πριν την εγκατάλειψη και ήταν αρκετή μια αναδρομή για να σε στοιχειώσει.

Πριν καλά-καλά το καταλάβεις, το παρελθόν καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του παρόντος σου και υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να ξεφύγεις:

Να το παραβλέψεις, θάβοντάς το επιφανειακά και άτσαλα με την πιθανότητα πάντα να υποβόσκει ένας αόρατος φόβος για παρόμοια ατοπήματα.

Να το αντιμετωπίσεις κατάματα, αφιερώνοντας ένα μέρος από το παρόν σου αποκλειστικά στο να τακτοποιήσεις την όποια εκκρεμότητα του παρελθόντος, να συμφιλιωθείς μαζί του και να ζήσεις επιτέλους ένα όμορφο παρόν και ένα μέλλον γεμάτο όμορφες αναμνήσεις και βιώματα.

Στο χέρι σου είναι τι θα επιλέξεις!

Πρόσεχε όμως γιατί, αν συνηθίσεις να θάβεις καταστάσεις, θα έρθει μια μέρα που ο όγκος της σκόνης που θα καταλαμβάνει τα «δωμάτια» του παρελθόντος σου, θα είναι τόσο απροσπέλαστος που όσο και να προσπαθήσεις να τον αντιμετωπίσεις, δύσκολα θα τα καταφέρεις.

Ποια ανάμνηση να έκρυβε άραγε, αυτό το γεμάτο σκόνη γράμμα;

Σύνταξη και επιμέλεια : Μαργαρίτα Ντεβεντζή