Πόσο υπεύθυνη είναι η πολιτεία που όλοι αυτοί οι ανώμαλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι, ψάχνοντας το επόμενο θύμα τους που μπορεί να είναι το δικό σου παιδί;
Πόσο υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς που βλέπουμε, αλλά δεν μιλάμε;
Κάτι δεν μας συνάδει με τη λογική αλλά σε δευτερόλεπτα το προσπερνάμε, γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθουμε ότι δεν μας αφορά. Και ύστερα γίνεται το κακό. Ύστερα μια αθώα απροστάτευτη ψυχούλα γίνεται έρμαιο των ορέξεων του κάθε αρρωστημένου μυαλού.
Αδιανόητο να σκεφτεί υγιής νους και δει γονιός το παιδί του στα χέρια ενός παιδόφιλου.
Σε πιάνει τρέλα, απόγνωση, τρόμος. Θες να κάνεις κάτι, αλλά δεν μπορείς. Ενοχές, μίσος, φόβος. Είναι μερικά από τα συναισθήματα που σίγουρα αισθάνεται κάποιος στο άκουσμα της αρπαγής ανηλίκου και της εύρεσής του υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών και δεν ξέρουμε τι άλλο.
- Μήπως ακούμε πρώτη φορά ότι υπάρχουν κυκλώματα που αρπάζουν ανήλικα παιδιά για εμπόριο οργάνων;
Μήπως είναι η πρώτη φορά που χάνεται ένα παιδί και πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;
Μήπως ήρθε η στιγμή να αφήσουμε τα παραμύθια και να δούμε τη ζωή με ρεαλισμό; Όλοι αυτοί οι ψυχασθενείς, ανώμαλοι και διεστραμμένοι αλωνίζουν γύρω από τα σπίτια μας, τις πόλεις και τα χωριά μας. Μας αρέσει ή όχι, είναι γεγονός και το ζούμε.
Αναρωτιέμαι πόσο ασφαλή είναι τα παιδιά σήμερα…
Είναι αρκετό να λέμε στα παιδιά μας να μην πλησιάζουν αγνώστους, να μην παίρνουν τίποτα από ξένους, να μην ακολουθούν κανέναν άγνωστο, όπου κι αν τους ζητήσει να πάνε;
Μήπως, ήρθε η ώρα η ελληνική πολιτεία να προσφέρει κάτι παραπάνω σε επίπεδο παιδείας στα παιδιά μας, ξεκινώντας από την νηπιακή ηλικία;
Μήπως οι γονείς να μιλάνε πιο συχνά στα παιδιά τους για όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού;
Μήπως πρέπει να τα ακούνε περισσότερο;
Μήπως οι ποινές και τα χρόνια φυλάκισης που αποδίδονται σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να αλλάξουν;
Ποιος γονιός θα άντεχε να κάτσει με σταυρωμένα χέρια ενώπιον του βιαστή του παιδιού του; Ποια ποινή μπορεί να γυρίσει πίσω το παιδί που το ξεκοίλιασαν για να εμπορευτούν τα ζωτικά του όργανα.
Που ζούμε; Τί ακούμε; Τί γίνεται; Που οδηγούμαστε;
Τα παιδιά μας είναι ό,τι ιερότερο έχουμε. Είναι το μέλλον μας. Είναι τα λουλούδια μας και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τα μαράνει.
Ο μπαξές με παιδικές ψυχές είναι απροσπέλαστος. Μπορείς μόνο να τον θαυμάσεις, αλλά όχι να τον αγγίξεις. Μπορείς να μυρίσεις τα πιο όμορφα άνθη, αλλά από μακριά, γιατί η αγνότητα αναβλύζει όταν δεν την αγγίζεις.
Πώς τολμάς να αγγίζεις και να μαραίνεις ένα παιδικό χαμόγελο;
Πώς έγινες γονιός και διανοήθηκες να αρπάξεις από μια άλλη μάνα το παιδί της και να του δώσεις ναρκωτικές ουσίες για να ικανοποιήσεις τις αρρωστημένες ορέξεις σου; Από ποια «πάστα» είσαι εσύ; Πόση αηδία…
Πόσο άρρωστη; Και όχι, αυτό δεν αποτελεί άλλοθι.
Όταν αρρωσταίνουμε επισκεπτόμαστε τον γιατρό, δεν καταστρέφουμε ζωές άλλων.
Μπορεί όπως έγραψα παραπάνω, να μην είναι η πρώτη φορά που μαθαίνουμε για αρπαγή ανηλίκου. Θα ευχηθώ, όμως, να είναι η τελευταία. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να προστατεύσει τα παιδιά μας και είμαι βέβαιη ότι θα το κάνει!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου