Μαμά «έφυγες» και μεγάλωσα πιο γρήγορα…
Τώρα ξυπνάω μόνη μου με το άψυχο ξυπνητήρι και όχι με την φωνή σου και την αγκαλιά σου. Σκέφτομαι εγώ τις δουλειές του σπιτιού μας, σκέφτομαι εγώ να με προσέχω, αφού δεν είσαι εσύ εδώ πια. Μαθαίνω να με προσέχω, κάτι που ποτέ δεν έκανα γιατί είχα εσένα.
Όταν αρρωσταίνω πανικοβάλλομαι, διότι ποτέ δεν ήξερα πώς να φροντίσω τον εαυτό μού, δεν με άφηνες να μάθω γιατί μου έλεγες ότι θα το κάνεις πάντα εσύ για εμένα!
Το εννοούσες και το τήρησες, ακόμα και από εκεί ψηλά!
Στην πιο απλή ίωση ήρθες στον ύπνο μου να μου πεις ότι δεν έχω τα συγκεκριμένα φάρμακα και να τρέξω στο φαρμακείο να τα αγοράσω. Μετά ξανά ήρθες να δεις αν έπεσε ο πυρετός. Έτσι είναι οι μαμάδες άλλωστε, δεν αφήνουν ποτέ τα παιδιά τους. Ακόμα κι όταν φεύγουν ψηλά, για τα παιδιά τους είναι πάντα εδώ. Καλά δεν τα λέω μαμά; Εδώ είσαι!
Καλημέρα μαμά, σήμερα έχω δύσκολη μέρα…
Σήμερα είναι από τις μέρες που με κυριεύει το άγχος και εσύ δεν είσαι εδώ να πιούμε τον καφέ μας, να με ηρεμήσεις. Θέλω να μου χαμογελάσεις και να μου πεις ότι όλα θα πάνε καλά. Τώρα πια από συνήθεια το λέω μόνη μου στον εαυτό μου και ξέρω ότι το ακούς κι εσύ!
Μαμά, καλημέρα!
Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα, μια μέρα ακόμη που δεν θα σε δω…
Μια κατάθεση ψυχής από μια διαδικτυακή αναγνώστρια του Nancy’s Blog που θέλησε να πει μια διαφορετική «καλημέρα»… στην αγαπημένη της μητέρα, η οποία έφυγε νωρίς από τη ζωή και από κοντά της.
Την ευχαριστούμε πολύ που επέλεξε να μοιραστεί το βίωμά της μέσω του site μας. Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς ένα δικό σας δυνατό βίωμα μέσω του Nancy’s Blog, στείλτε μας μήνυμα στη σελίδα μας στο Facebook ή στο Instagram
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου