Μία επίσκεψη αρκεί και η μνήμη «ζωντανεύει!»
Το φαγητό της μαμάς!
Κανείς άλλος δεν μπορεί να πετύχει τη νοστιμιά και τη γεύση του φαγητού από τα χέρια της μαμάς και είναι η ίδια γεύση σε κάθε επίσκεψη και πάντα μαγειρεμένο με την ίδια αγάπη!
Το παιδικό δωμάτιο!
Το καταφύγιό μας! Είναι εκεί για να μας θυμίζει την όμορφη εφηβική μας ηλικία. Το κρεβάτι μας, εκεί που ξαπλώναμε και το μυαλό ταξίδευε, με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι, κάνοντας όνειρα για τα φοιτητικά μας χρόνια και για το μέλλον μας γενικότερα, ή εκεί που «χανόμασταν» κάτω από το πάπλωμα και κλαίγαμε, επειδή είχαμε μαλώσει με την κολλητή μας, ή όταν περνούσαμε ερωτική απογοήτευση.
Το λεύκωμα!
Ω! Αυτό το υπέροχο και ανεκτίμητο αναμνηστικό, που κάθε σελίδα ξεχειλίζει από εικόνες και αναμνήσεις! Ερωτήσεις, τις οποίες είχαμε επιμεληθεί με τόση προσοχή και οι απαντήσεις των φίλων μας από κάτω, συνοδευόμενες από το όνομά τους, ή το ψευδώνυμο για υπογραφή. Χρώματα, μουντζούρες, αυτοκόλλητα, φωτογραφίες, σελίδες γεμάτες αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρόνια. Τότε, που ο καθηγητής εξηγούσε τα αρχαία και εμείς ζωγραφίζαμε καρδούλες στο λεύκωμα της φίλης μας, ή διαβάζαμε με ανυπομονησία τις απαντήσεις των φίλων μας στο δικό μας λεύκωμα.
Το ημερολόγιο!
Το «μαγικό» μας τετράδιο, το οποίο είχε «ακούσει» τα πάντα. Γεμίζαμε τις γραμμές της κάθε σελίδας του με γέλια, ή τις μουσκεύαμε με δάκρυα. Η καλύτερή μας φίλη, με την οποία μοιραζόμασταν τον κάθε μας πόνο, την κάθε μας σκέψη, την κάθε μας επιθυμία. Εκεί, που γράφαμε τα μυστικά μας και το κλείναμε κάθε φορά ανακουφισμένες, που «ξεσπάσαμε» μέσα στις σελίδες του, κρύβοντας καλά το κλειδί, μη τυχόν και πέσει στα χέρια της μαμάς, ή σε κάποια άλλα χέρια. «Έκρυβε» με προσοχή κάθε λέξη που μοιραζόμασταν μαζί του. Τώρα το ανοίγουμε και βλέποντάς το, από τη μία συγκινούμαστε και από την άλλη αναρωτιόμαστε και λέμε «εγώ τα είχα γράψει όλα αυτά;» Γελάμε αυθόρμητα, διαβάζοντας το κάθε γράμμα, την κάθε λέξη με προσοχή!
Έτσι για την πληροφορία να σημειώσω πως ακόμα και τώρα στα 33 μου κρατάω ημερολόγιο, δεν είναι όμως το ίδιο με εκείνο το εφηβικό, γεμάτο αθωότητα, ανησυχίες και προβληματισμούς.
Το κουτί με τα αναμνηστικά!
Ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ζωής μας μόνο του! Ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις, συναισθήματα και σκέψεις! Ένα κουτί, που κάθε φορά ανοίγοντάς το, το μυαλό μας ταξιδεύει σε μία όμορφη ηλικία της ζωής μας, την εφηβεία. Αυτό το κουτί είναι ακόμα εκεί, κρατώντας μέσα του γράμματα, που ανταλλάζαμε με τις φίλες μας, αναμνηστικές κάρτες, από τις ξεχωριστές πρώτες διακοπές μας, το πρώτο δώρο, από το νεανικό μας έρωτα και πολλά άλλα μικρά αντικείμενα από διάφορα γεγονότα της τότε ηλικίας μας! Ένα κουτί, που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και ανεκτίμητη αξία στη ζωή μας!
Όπου και αν πάμε, όσο κοντά ή μακριά και αν είμαστε από το πατρικό μας σπίτι, πάντα κάτι θα υπάρχει να μας θυμίζει όλα εκείνα που μας λείπουν τώρα που μεγαλώσαμε.
- Το έτοιμο πρωινό, που πάντα μας περίμενε πάνω στο τραπέζι! Τώρα το φτιάχνουμε μόνοι μας, αν έχουμε διάθεση, αν όχι μένουμε χωρίς πρωινό.
- Ο ύπνος μέχρι το μεσημέρι. Τώρα ξυπνάμε νωρίς, είτε για να πάμε για δουλειά, είτε γιατί έχουμε παιδιά.
- Η φροντίδα της μαμάς, όταν ήμασταν άρρωστοι. Τώρα φροντίζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας και αν είσαι μαμά δεν έχεις το «δικαίωμα» να αρρωσταίνεις.
- «Ζακέτα να πάρεις», δεν πιστεύω να υπάρχει παιδί που δεν έχει ακούσει από τη μαμά του αυτή τη φράση. Τότε μας εκνεύριζε, τώρα μας λείπει!
Η μαμά και ο μπαμπάς!
Σε κάθε μας επίσκεψη μας κάνουν την ίδια ζεστή αγκαλιά όπως τότε, που ήμασταν παιδιά!
Αν όχι για όλους, για τους περισσότερους, το πατρικό μας σπίτι θα είναι πάντα εκεί, να «κρατά» στην αγκαλιά του ένα όμορφο και καλογραμμένο κεφάλαιο της ζωής μας, γεμάτο όμορφες αναμνήσεις!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Άννυ Μιρζαχανιάν