
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί στον Έβρο, στο σεβασμό που πρέπει να δείχνει κάποιος στον Έβρο καθώς και στη μάχη που έδιναν όλα τα σώματα ασφαλείας καθημερινά στην πρώτη γραμμή.
Μίλησα για την περηφάνια που νιώθουμε όλοι μας για τα παλληκάρια που έδιναν καθημερινό αγώνα κρατώντας όλους εμάς, αλλά και την πατρίδα μας ασφαλή αποκρούοντας τους χιλιάδες παράνομους μετανάστες- εισβολείς που επιχειρούσαν να μπουν παράνομα στη χώρα μας.
Σε αυτή τη μάχη, όμως, δεν ήταν μόνο παλληκάρια αλλά και μάχιμες γυναίκες για τις οποίες δεν είχα αναφερθεί στο προηγούμενο άρθρο για ένα και μόνο λόγο.
Διότι ήθελα να γράψω ένα ολόκληρο άρθρο αφιερωμένο σε όλες αυτές τις γυναίκες και όχι απλά να κάνω μία αναφορά στο όνομά τους.
Γιατί το αξίζουν και δυστυχώς με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα τις μέρες που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονταν με χιλιάδες αναρτήσεις σε ό,τι αφορά τον Έβρο, τα νησιά μας και τη φύλαξη των συνόρων, πουθενά δεν διάβασα να αναφέρονται στις γυναίκες παρά μόνο στους άντρες.
Και όμως υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες που…
Από τη ζεστασιά της οικογένειας βρίσκονται στη μάχη της πρώτης γραμμής!
Αφήνουν πίσω τους οικογένεια και παιδιά και δίνουν την ίδια μάχη με τους άντρες, τον ίδιο αγώνα.
Φυλάνε τα σύνορα μέσα στο κρύο και τη βροχή.
Δέχονται επιθέσεις με χημικά, με πέτρες και με πολλά άλλα αντικείμενα.
Στέκονται όρθιες, έτοιμες να αντιμετωπίσουν από την πρώτη γραμμή τον εχθρό και όλα αυτά για την πατρίδα.
Έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε πρόκληση που δέχονται, κάθε παράνομη εισβολή που απειλεί την ασφάλεια τόσο τη δική μας όσο και της Ελλάδας μας.
Γυναίκες, μάνες, σύζυγοι!
Χαιρετάνε τα παιδιά τους το πρωί και δεν ξέρουν αν θα είναι σπίτι το βράδυ στην ώρα που πρέπει για να τους πουν καληνύχτα ή γενικώς αν θα καταφέρουν να είναι στο σπίτι το βράδυ ή θα περάσουν πολλές μέρες χωρίς να δουν τα παιδιά τους, την οικογένειά τους.
Γυναίκες που βρίσκονται στα σύνορα ολόκληρα μερόνυχτα και όταν επιστρέφουν στο σπίτι τους θα πρέπει να αφήσουν την κούραση στην άκρη, να «φορέσουν» το πιο όμορφο και ζεστό χαμόγελό τους και να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους.
Θα πρέπει να παίξουν μαζί τους, να τα κάνουν το μπάνιο τους, να τους δώσουν το φαγητό τους…
Θα πρέπει να αφήσουν έξω από το σπίτι τις εικόνες που αντικρίζουν στα σύνορα και να επικεντρωθούν στα παιδιά τους, στο σπίτι και την οικογένειά τους…
Θα πρέπει να συμμαζέψουν, να μαγειρέψουν, να ετοιμάσουν το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και αν προλάβουν να κοιμηθούν και λιγάκι ώστε την επομένη να βρίσκονται και πάλι στη θέση τους έτοιμες να συνεχίσουν με την ίδια δύναμη, με τις ίδιες αντοχές, με το ίδιο πάθος και αγάπη για την πατρίδα να φυλάνε τα σύνορά της.
Δυστυχώς, η πλειοψηφία του κόσμου ακούγοντας για σύνορα, σκοπιά, σώματα ασφαλείας, το μυαλό του πηγαίνει μόνο στους άντρες και είναι άδικο αυτό απέναντι σε κάθε γυναίκα που δίνει τον ίδιο και ίσο αγώνα με τον άντρα.
Τα σώματα ασφαλείας πλαισιώνονται και από γυναίκες και μάλιστα δυναμικές, μάχιμες.
Γυναίκες που αγαπάνε και σέβονται την γαλανόλευκη όσο και οι άντρες.
Ο στρατός, η αστυνομία, η πυροσβεστική, η αεροπορία δεν είναι μόνο αντρική υπόθεση και είναι λυπηρό να γίνεται αναφορά μόνο στους άντρες, τους οποίους και σεβόμαστε και επαινούμε εξίσου.
Όταν λοιπόν μιλάμε για φύλαξη συνόρων, να έχετε πάντα στο μυαλό σας και να είστε περήφανοι για όλες αυτές τις υπέροχες γυναίκες που…
Από τη ζεστασιά της οικογένειας βρίσκονται στη μάχη της πρώτης γραμμής!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Άννυ Μιρζαχανιάν
Φωτογραφία εξωφύλλου: grreporter.info