Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη: Η συγγραφέας με την μαγική πένα μιλά αποκλειστικά στο Nancy's blog

Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη: Η συγγραφέας με τη «μαγική» πένα μιλάει αποκλειστικά στο Nancy’s Blog

Nancy Avramopoulou 26 Αυγούστου 2020 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Σχετικά Άρθρα

Αν λατρεύεις να διαβάζεις μυθιστορήματα είναι αδύνατον να μην την γνωρίζεις. Αν είσαι γονιός είναι ανέφικτο να μην έχεις διαβάσει στο παιδί σου, έστω κι ένα από τα παιδικά βιβλία που έχει συγγράψει. Η κα Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη είναι μητέρα, παιδαγωγός και πετυχημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων και μυθιστορημάτων. Η κα Ρώσση είναι το σύγχρονο συγγραφικό καμάρι της Ελλάδας.

Αρκεί να παρατηρήσεις τον τρόπο που μιλά για κάθε βιβλίο της για να καταλάβεις ότι η συγγραφή είναι η ζωή της. Γεννήθηκε για να αποδίδει με λέξεις όσα ακούει, όσα παρατηρεί και όσα την εμπνέουν. Δεν υπάρχει μέρα που να μην γράφει.

Η συγγραφική της δεινότητα είναι αδιαμφισβήτητη

Θα τολμούσα να πω, πως η κα Ρώσση γεννήθηκε για να γράφει και να επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην πλοκή για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αυτές άλλωστε τις έχει κερδίσει επάξια με το συγγραφικό της τάλαντο το οποίο διαφαίνεται στα βιβλία της.

Για τις φίλες και φίλους αναγνώστες της είναι απλά η Ρένα τους!

Οι αναγνώστες της την λατρεύουν και της το εκφράζουν απογειώνοντας κάθε βιβλίο της. Στη συγγραφική της διαδρομή συνοδοιπόρος της είναι ο εκδοτικός οίκος Ψυχογιός, ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας. Tο βιβλίο της με τίτλο «Τιρκουάζ» είναι το πιο πρόσφατο καθώς εκδόθηκε τον Μάιο του 2020 από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

«Το «Τιρκουάζ» παλεύει με το ερωτικό απωθημένο, με τον πόνο και τις αμφιβολίες που το συντροφεύουν», θα πει μεταξύ άλλων η αγαπημένη συγγραφέας. Η πλοκή του, θα σας κόψει την ανάσα, συμπληρώνω εγώ…

Προτού περάσετε στην ανάγνωση της συνέντευξης της κας Ρώσση, θα ήθελα να εξάρω το ήθος και την ανθρωπιά της, τα οποία έγιναν έκδηλα σε κάθε μας επικοινωνία. Ο σεβασμός και η απλότητα με την οποία μας μίλησε, ας γίνουν μάθημα σε όλους μας!

Ακολουθεί η συνέντευξη της κας Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη

Πως μπορεί ένα παιδί να μάθει τι είναι η αγάπη, αν στα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν έχει τη μητέρα του να του τη «συλλαβίσει» και να του τη μάθει βιωματικά;

«Η καθημερινή μας ζωή είναι πλημμυρισμένη αμέτρητα συναισθήματα. Αγάπη, τρυφερότητα, καλοσύνη, οργή, μίσος, ζήλια, κακία… Με ποια συναισθήματα ακριβώς θα είναι γεμάτες οι σελίδες της ζωής κάθε ανθρώπου, εξαρτάται από την παιδική του ηλικία. Έχει διδαχτεί την αγάπη; Έχει μάθει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του; Έχει εισπράξει ασφάλεια και τρυφερότητα; Οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή μας, καθορίζουν ακόμα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Κι αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται ολοκάθαρα μέσα στο μυθιστόρημά μου, «Δυο Φιλιά για την Αμέλια», (εκδόσεις Ψυχογιός, 2016)

Γράφω και ξαναγράφω για τον ρόλο της οικογένειας στην ανατροφή του παιδιού, για τον πολύτιμο ρόλο της μητέρας. Πολλά παιδιά όμως δε γνωρίζουν την αγνή, μεγαλόψυχη αγάπη μιας μάνας. Δεν τους αγκαλιάζει η τρυφερότητα, η στοργή, η ασφάλεια. Και τότε; Τι γίνεται τότε;»

Τι βιώματα κουβαλάει ένα παιδί που έχει μεγαλώσει χωρίς μητέρα ή πατέρα, με απορριπτικούς ή αδιάφορους γονείς;

«Η απόρριψη είναι μια μορφή απώλειας. Το παιδί δεν ξέρει πώς να την αντιμετωπίσει.

Τελικά βρίσκει τον δρόμο μόνο του. Αντλεί όλα όσα έχει ανάγκη από κάποια άλλα άτομα που στέκονται κοντά του και συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Βοηθούν και οι αναμνήσεις του. Τα αρώματα της καρδιάς του. Ο ίδιος του ο πόνος, που καταφέρνει να τον μεταμορφώσει σε αγκαλιά. Μιλάω από προσωπική εμπειρία, έχασα κι εγώ τη μητέρα μου στα δυο μου χρόνια. Τον πόνο μου τον μεταμόρφωσα σε αγκαλιά, βούτηξα στη θάλασσα της γραφής, έγινα συγγραφέας.»

Στο βιβλίο σας «Δυο φιλιά για την Αμέλια», ο άρρωστος γιος της Λου Βεργίνη μαθαίνει να συλλαβίζει την αγάπη από την κατά τρία χρόνια μεγαλύτερή του αδερφή, την Αμέλια. Τελικά, ένας άνθρωπος μπορεί να μάθει τι είναι η αγάπη από οποιονδήποτε, ακόμα κι αν η ίδια του η μητέρα τον απαρνείται;

«Όταν μια μητέρα απαρνείται τον ρόλο της και ιδιαίτερα όταν παρουσιάζει ναρκισσιστική συμπεριφορά, πληγώνει αφάνταστα τα παιδιά της. Η εικόνα του εαυτού τους διαστρεβλώνεται, πλημμυρίζουν συναισθήματα ανασφάλειας. Ευτυχώς στην περίπτωση του γιου της Λου, υπήρχε δίπλα του η αδελφή του, η Αμέλια, από την οποία άντλησε όλα όσα είχε ανάγκη. Κι εκείνη ήταν που τον έμαθε να συλλαβίζει την αγάπη…

Αν κάποιος σταθεί δίπλα σε ένα παιδί και νοιαστεί πραγματικά γι’ αυτό, μπορεί να γίνει ο φάρος της ζωής του, μπορεί να το οδηγήσει στον δρόμο της αγάπης.»

Πόσο εύκολο είναι να γράφετε σε πρώτο πρόσωπο και να μπαίνετε στην ψυχοσύνθεση μιας ηρωίδας σαν αυτή της Λου Βεργίνη στο βιβλίο σας, «Δυο φιλιά για την Αμέλια»;

«Για να τα καταφέρω να χωθώ στον χαρακτήρα της ηρωίδας μου, έναν χαρακτήρα τόσο έντονο και τόσο αντίθετο με τον δικό μου, προσπάθησα να μεταμορφωθώ, να «ζήσω» τη δική της ζωή. Στην αρχή μου φάνηκε απίστευτα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Σιγά σιγά όμως μπήκα στο πετσί της. Πόνεσα, χάρηκα, έκλαψα, γέλασα μαζί της.

Αυτό κάνω με όλους μου τους ήρωες. Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου με τη δική τους, γίνονται κομμάτι του εαυτού μου. Γράφω σε πρώτο πρόσωπο, πιάνω από το χέρι κάθε αναγνώστη μου για γίνει κι εκείνος ήρωας στη θέση του ήρωα, για να τον νιώσει, να τον καταλάβει, ακόμα και να τον υπερασπιστεί.

Τα παιδιά είναι που με έμαθαν να λειτουργώ έτσι, να βουτάω την πένα μου στο μελάνι της καρδιάς μου. Με έμαθαν να είμαι αληθινή, να χαίρομαι, να λυπάμαι, να γελάω ακόμα και να κλαίω γράφοντας, να μη φοβάμαι να ανοιχτώ συγγραφικά. Με έμαθαν να κάνω και «σκανδαλιές». Να γεμίζω ανατροπές κάθε μου μυθιστόρημα, πολλές φορές ακόμα και να κόβω την ανάσα του αναγνώστη μου.

Όταν γράφω έχω κάποιον στόχο.

Τον υπηρετώ αυτό τον στόχο, προσπαθώντας να φτάσω στη λύτρωση. «Παίζω» παρέα με τους ήρωές μου, για να μη βαρεθώ ποτέ, ούτε εγώ ούτε ο αναγνώστης μου. Τους ταξιδεύω για να χαίρομαι την ελευθερία, τον καθαρό αέρα της γραφής και πολλές φορές ενώ πιστεύω πως ξέρω τον δρόμο που θα πάρουν, αλλάζω γνώμη, λοξοδρομώ. Επίτηδες. Για να δω πού θα καταλήξουν. Παρέα τους πειραματίζομαι. Γράφω «παίζοντας». Γιατί η ίδια η ζωή είναι απίστευτα ανατρεπτική. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο. Και γιατί πρέπει να χαιρόμαστε κάθε λεπτό τη ζωή μας, μια και η ευτυχία είναι μικρές, μικρούτσικες στιγμές!»

Όταν κάποιος μαθαίνει ότι κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο σας, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα λάβει στα χέρια του ένα βιβλίο «κόσμημα» ως προς την εξωτερική του εμφάνιση και «διαμάντι» ως προς την εσωτερική του υπόθεση. Κατά τη γνώμη σας, ένα όμορφο εξώφυλλο μπορεί να καθορίσει την αγορά ή μη ενός βιβλίου;

«Όσο όμορφο κι αν είναι ένα εξώφυλλο, όσο υπέροχη κι αν είναι η εξωτερική του εμφάνιση, ο αναγνώστης προσδοκά την ιστορία που κρύβει μέσα του, το πάθος του συγγραφέα. Δε νομίζω πως η αγορά ενός βιβλίου εξαρτάται από το εξώφυλλό του. Πιστεύω πως οι αναγνώστες αναζητούν έναν συγγραφέα ο οποίος «Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο, δεν πρέπει να μαζεύει τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…» όπως τονίζει και ο Νίκος Καζαντζάκης.»

Πόσο χρόνο σας παίρνει, κατά προσέγγιση, η συγγραφή των βιβλίων σας;

«Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.

Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής. Κι αυτό παίρνει χρόνο. Συνηθίζω να γράφω κάθε μέρα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να βουτήξω στη θάλασσα της γραφής. Κάθε μυθιστόρημά μου χρειάζεται έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρωθεί και σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και η έρευνα που κάνω, για το κάθε τι σχεδόν.»

Tι σας παρακινεί να συγγράφετε; Η έμπνευση προηγείται της γραφής;

«Η γραφή ήταν και είναι η ίδια η ανάσα μου. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να μη με εμπνέει, να μη με επηρεάζει η εποχή μας; Και ναι, η έμπνευση προηγείται της γραφής. Ό,τι κι αν γράφω όμως, ό,τι κι αν σκεφτώ, αφετηρία έχει την εποχή που ζω και τις ανάγκες της…

Εμπνέομαι από την ίδια τη ζωή.

Από τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να χαρτογραφήσω την ψυχή τους. Η ίδια η καθημερινότητά μας, είναι που με εμπνέει. Παλεύω γράφοντας να βρω το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και το ανακαλύπτω πολλές φορές στη χαρά της προσφοράς. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη, από τη χαρά να δίνεις, όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος. Σε μια συννεφιασμένη εποχή που δύσκολα πια χαμογελάμε, αξίζει να προσφέρουμε χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Αποκτάει νόημα η ζωή μας έτσι. Δεν έχω πρόθεση να ωραιοποιήσω τη ζωή. Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, προσπαθώ να χαρίζω χαμόγελα καρδιάς, έχω απόλυτη ανάγκη να μου χαρίζουν και μένα.

Ζω παρατηρώντας τα πάντα γύρω μου, καταγράφω εικόνες, συναισθήματα, λέξεις.

Τα συνδυάζω με τη φαντασία και τις εμπειρίες μου, προσπαθώ να ανοίγω την καρδιά και το νου στο κάθε τι, να τα μετουσιώνω με τη γραφή μου. Πάνω απ’ όλα σέβομαι το κοινό μου, πασχίζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να φανώ αντάξια των προσδοκιών του. Γιατί το κοινό, «νιώθει». Και για να το κερδίσεις πρέπει να ξυπνάς συναισθήματα, να καταθέτεις κομμάτι του εαυτού σου.»

Συνεργάζεστε με έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας, τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποιες δυσκολίες συναντά ένας συγγραφέας στα πρώτα του βήματα μέχρι να τον εμπιστευτεί ένας εκδοτικός οίκος αυτού του βεληνεκούς;

«Οι εκδόσεις Ψυχογιός σέβονται τους συγγραφείς, όπως σέβονται απόλυτα και τους αναγνώστες τους. Έχω γράψει πάνω από 200 παιδικά βιβλία και 16 μυθιστορήματα, έχω μεταφράσει πολλά και συνεργαστεί με πολλούς εκδοτικούς οίκους. Μόνο κοντά στις εκδόσεις Ψυχογιός ένιωσα ασφάλεια, κάτι πολύ σημαντικό για μένα και ναι, είμαι τυχερή που τους ανήκω συγγραφικά. Έχω δουλέψει χρόνια και ως υπεύθυνη εκδοτικού τμήματος και ξέρω πως όλοι οι εκδότες χρειάζονται κείμενα εμπνευσμένα και δε δυσκολεύονται να εμπιστευτούν κάποιον καινούργιο συγγραφέα όταν το κείμενό του ξεχωρίζει, όταν τους γεμίζει φως και ξέρουν πως θα ενθουσιάσει τους αναγνώστες τους. Το κοινό είναι που κρίνει.»

Ποια είναι τα συστατικά εκείνα που χρειάζεται να έχει ένα βιβλίο για να γίνει best seller;

«Ο στόχος ενός συγγραφέα δεν πρέπει να είναι να γίνει best seller το βιβλίο του, αλλά να μιλήσει στις καρδιές των αναγνωστών του. Για μένα τουλάχιστον, ο δρόμος της συγγραφής είναι σίγουρα μοναχικός, είναι μια συνεχής πάλη με τον εαυτό μου, κατάθεση ψυχής. Απαιτεί υπομονή, κουράγιο, περιορισμούς, ρυθμό, συνεχή έρευνα, ενσυναίσθηση. Αλλά και συνεχή επαφή με τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους ανθρώπους γύρω μου, τη χαρτογράφηση της ψυχής τους.»

Μπορεί ένας συγγραφέας να γίνει συνάμα και αναγνώστης του βιβλίου του; Πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι με το δημιούργημά του;

«Ο συγγραφέας είναι κι αυτός άνθρωπος με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Όταν γράφεις καταθέτεις την ψυχή σου. Το πόσο αντικειμενικός μπορεί να είσαι με το πόνημά σου, εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Ένα από τα δικά μου ελαττώματα που πήγασαν από την έλλειψη της μητέρας, είναι και η ανασφάλειά μου. Πρέπει πρώτα να «αγκαλιάσουν» οι αναγνώστες το βιβλίο μου, να διαβάσω τις πρώτες κριτικές για να χαμογελάσω με το δημιούργημά μου. Από την άλλη, αυτό το άγχος της σκηνής, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία, λίγο πριν κυκλοφορήσει κάθε καινούργιο μυθιστόρημά μου, με ξετρελαίνει.»

Πώς αισθανθήκατε όταν είδατε δύο μυθιστορήματά σας, τα «Δίδυμα Φεγγάρια» και τα «Αστέρια στην Άμμο» να γίνονται τηλεοπτικές σειρές, σημειώνοντας μάλιστα υψηλή τηλεθέαση;

«Είναι μεγάλη τιμή για μένα που επέλεξαν τα «Δίδυμα Φεγγάρια» και τα «Αστέρια στην άμμο», για να τα μεταφέρουν στην τηλεόραση.

Το τηλεοπτικό αποτέλεσμα με μάγεψε!

Υπέροχοι όλοι οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος, ο ένας πιο ταλαντούχος από τον άλλο. Οι παραγωγοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, όλοι οι συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες, ήταν παθιασμένοι με τη δουλειά τους και στις δύο σειρές. Ταξίδεψα αρκετές φορές στη λατρεμένη μου Κύπρο όπου γίνονταν τα περισσότερα γυρίσματα, είδα το μεράκι τους.

Κάθε φορά που βλέπω τη μεταφορά ενός βιβλίου μου στην τηλεόραση, δεν το πιστεύω. Νιώθω πως ζω ένα όνειρο!

Κι ας επισημάνω εδώ, πως άλλο είναι ένα μυθιστόρημα κι άλλο μια σειρά βασισμένη σε αυτό. Το κάθε ένα χαρίζει κάτι διαφορετικό στον αναγνώστη και στον τηλεθεατή.»

Λαμβάνοντας υπόψη τους χαρακτήρες των ηρώων όλων των βιβλίων σας, θα μπορούσατε να μας πείτε ποιος χαρακτήρας σας γοήτευσε, ποιος σας απογοήτευσε και ποιος σας έκανε να δακρύσετε κατά την συγγραφή;

«Αγαπώ όλους τους ήρωες και τις ηρωίδες μου σε όλα τα μυθιστορήματά μου. Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου μαζί τους, είναι όλοι τους κομμάτι του εαυτού μου. Με γοητεύουν οι προσωπικότητές τους ή ακόμα και με απογοητεύουν και φυσικά γελάω, νευριάζω, ακόμα και δακρύζω γράφοντας τις περιπέτειες της ζωής τους. Αν δε βουτήξω εγώ στα συναισθήματά μου, αν δε γίνω ένα με τους ήρωές μου, πώς θα το νιώσουν οι αναγνώστες; Είναι παράξενο αλλά κάθε φορά ξεχωρίζω το τελευταίο βιβλίο που γράφω. Γι’ αυτό και θα διαλέξω το «Τιρκουάζ».

Νιώθω ακόμα ένα με τους ήρωες, συνεχίζουν να είναι «ζωντανοί» στα μάτια μου, δεν έχω ξεχάσει τα έντονα συναισθήματα που βίωσα παρέα τους. Το ξεχωρίζω ακόμα γιατί το έχω αφιερώσει, στην Έλλη, τη μητέρα που δε γνώρισα. Τη μητέρα μου, που μου άφησε μονάχα τη λαχτάρα της. Για μια ολόκληρη ζωή.

Κι ένα τιρκουάζ δαχτυλίδι. Σύμβολο μιας αγάπης, της αγάπης μας, που δεν αντάμωσε θάλασσες να κολυμπήσει…»

Ως μητέρα, παιδαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, γιατί θα συμβουλεύατε ένα γονιό να βάλει τα βιβλία στη ζωή του παιδιού του και πώς μπορεί να το επιτύχει;

«Το στοίχημα της φιλαναγνωσίας κερδίζεται από τη μικρή ηλικία όπως τονίζουν όλοι οι ειδικοί. Η συμβολή των γονιών και των δασκάλων στη θετική κινητοποίηση των παιδιών απέναντι στο βιβλίο είναι πολύτιμη. Το παιδί, μέσα από το βιβλίο, αποκρυπτογραφεί τον κόσμο καλύτερα, επικοινωνεί με το παρόν και το παρελθόν της φυλής του, αναπτύσσει τη συναισθηματική του νοημοσύνη, μαθαίνει να αποδέχεται τους ανθρώπους, γίνεται πιο εύκολα μέλος της κοινωνίας. Η φιλαναγνωσία είναι μια εσωτερική επανάσταση γιατί μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, διεγείρει τη φαντασία μας, εμπλουτίζει τα συναισθήματά μας.

Αν έχετε διαβάσει πολλά παραμύθια ή ποιήματα στο παιδί σας, θα δείτε και μόνοι σας πόσο βοήθησαν την ανάπτυξη της φαντασίας του, πόσο το καλλιέργησαν γλωσσικά και πόσο το βοήθησαν να γίνει εφευρετικό.

Πολύτιμη συνεισφορά του βιβλίου είναι πως φέρνει σε επαφή τον γονέα με το παιδί. Σε μια ουσιαστική επαφή. Κι όταν γκρινιάζουμε πως δεν έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε για να τον αφιερώσουμε στο παιδί, το βιβλίο βοηθάει και σε αυτό. Μας χαρίζει τον ποιοτικό χρόνο που τόσο έχουμε ανάγκη. Δέκα λεπτά την ημέρα, λίγο πριν να κοιμηθεί το παιδί, είναι αρκετά. Κι αυτά τα δέκα λεπτά είναι τα πιο σημαντικά, κατά τη γνώμη μου, λεπτά της ημέρας σας. Γιατί με ένα βιβλίο στο χέρι έρχεστε σε άμεση επαφή με το παιδί σας. Το βιβλίο σάς βοηθάει να το κοιτάξετε, αλλά και να σας κοιτάξει και εκείνο με προσοχή στα μάτια όση ώρα του διαβάζετε. Το παιδί ακούει προσεκτικά τη φωνή σας την ώρα που του διαβάζετε, κι είναι η ίδια σας η φωνή που του προσφέρει ασφάλεια, που το βοηθάει να νιώσει πιο έντονα την τρυφερότητά σας. Κι όταν κλείσετε τις σελίδες του βιβλίου και δώσετε στο παιδί το φιλί της καληνύχτας, να είστε σίγουροι πως θα κοιμηθεί ήρεμα, χορτασμένο σωστή γονική φροντίδα.»

Πείτε μας λίγα λόγια το νέο βιβλίο σας, το «Τιρκουάζ», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός τον Μάιο του 2020.

«Υπάρχει το άσπρο. Υπάρχει το μαύρο. Κι ανάμεσά τους το τιρκουάζ. Το δαχτυλίδι που είχε επιλέξει ο Στέφανος να χαρίσει και στις τρεις αδελφές. Στη δύστροπη Ερατώ, στη δυναμική Κλέλια, στην ντελικάτη Μάιρα, τα κορίτσια του. Είχε τον τρόπο του με τις γυναίκες ο Στέφανος. Τις έκανε να νιώθουν όμορφα, να αισθάνονται μοναδικές.

Τη μία την παντρεύτηκε.

Την άλλη την ερωτεύτηκε.

Την τρίτη τη βίασε.

Το τιρκουάζ, ένα λαμπερό χρώμα που συμβολίζει την αλήθεια. Και την αγνότητα. Το τιρκουάζ, ένα σκοτεινό χρώμα που βουτάει σε αλήθειες ψυχής. Γιατί η ζωή έχει πάντα δύο όψεις. Γιατί κάθε ιστορία κρύβει πολλές πλευρές και βαθιά χτυποκάρδια. Άλλωστε, από το μεθύσι του έρωτα δεν είναι καμωμένη η ευτυχία;»

Από πού το εμπνευστήκατε;

«Το καινούργιο μυθιστόρημά μου το εμπνεύστηκα από τα πολλά «γράμματα-πληγές» που διαβάζω καθημερινά από τους αναγνώστες μου, που μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου μιλούν για τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας τα οποία έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην προσωπικότητά τους. Πολλοί γονείς μεταφέρουν αυτά τα τραύματα, κρύβουν ανείπωτα μυστικά, κουκουλώνουν πληγές της παιδικής τους ηλικίας. Άλλες επουλώνονται, άλλες όχι…

Ήταν ένας στόχος που με ξετρέλανε, που με προέτρεψε να χωθώ βαθιά στις προσωπικότητες των ηρώων μου. Ήταν ξόδεμα ψυχής για μένα και ευχαριστώ όλους τους φίλους και τις φίλες αναγνώστριες για την απίστευτη αποδοχή του καινούργιου μυθιστορήματός μου.

Είναι ένα βιβλίο που τραγουδάει τον έρωτα, ανιχνεύει την εσωτερική πάλη, τα όνειρα, τα κορμιά που καίγονται, την τρέλα που μας ανεβάζει στα ουράνια. Τον πόνο, τη ζήλια, το πάθος. Τη μάχη που δεν έχει τελειωμό. Την ηδονή, τον πόθο, την ευτυχία, τη δυστυχία.

Οι ήρωές του δε γλιτώνουν από την αγάπη. Κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δε γλιτώνει από την αγάπη. Μας βρίσκει όπου κι αν κρυβόμαστε.

Άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου να με παρασύρουν τα χρώματα σε αυτό το μυθιστόρημα. Και τα συναισθήματα. Βούτηξα σε μια θάλασσα τιρκουάζ παλεύοντας να ξεσκεπάσω σχέσεις γονέα-παιδιού, να ανιχνεύσω συμπεριφορές, επιπτώσεις, τραύματα. Τα μυστικά και τα ψέματα, τις συναισθηματικές ελλείψεις, την ίδια την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών όπου μεγάλωσαν οι ήρωές μου.

Το «Τιρκουάζ» παλεύει με το ερωτικό απωθημένο, με τον πόνο και τις αμφιβολίες που το συντροφεύουν.

Ψάχνει την ευτυχία στους ανθρώπους, γιατί η χαρά δε μετριέται με τη σπατάλη της ψυχής. Θυμάται παιδικές ηλικίες που είναι γραμμένες με χρώμα ανεξίτηλο στο νου και στην καρδιά. Κι όπως το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, δροσίζεται σε πεντακάθαρα νερά, ανασαίνει χρώματα κι αρώματα.»

Πότε να περιμένουμε από εσάς το επόμενο βιβλίο σας; Υπάρχει κάτι που θα μπορούσατε να μοιραστείτε με τους διαδικτυακούς μας αναγνώστες σχετικά με το τι θα πραγματεύεται;

«Συνεχίζω να βουτάω στη θάλασσα της γραφής, μια και η γραφή είναι η ανάσα μου. Από τον περασμένο Οκτώβριο γράφω το καινούργιο μυθιστόρημά μου που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός τον Μάιο του 2021, με ηρωίδα, την Ολίβια, μια γυναίκα αστυνομικό που πρωτοεμφανίστηκε στο «Τιρκουάζ». Την έχω λατρέψει την πρωταγωνίστριά μου και την αφήνω να με παρασύρει σε απίστευτες περιπέτειες ψυχής.»

Πώς βιώνετε συγγραφικά το τέλος κάθε βιβλίου σας; Ποια τα συναισθήματά σας όταν μπει η τελευταία τελεία της ιστορίας που μόλις γράψατε;

«Μου έρχεται να ουρλιάξω από χαρά και ταυτόχρονα λυπάμαι που αποχωρίζομαι τους ήρωές μου. Νιώθω σαν τη μητέρα που στέλνει τα παιδιά της στον έξω κόσμο να τα καταφέρουν μόνα τους. Αισθάνομαι ακόμα περηφάνια κι ανακούφιση. Μια πληρότητα ψυχής.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να στείλετε το δικό σας μήνυμα προς τις φίλες και τους φίλους αναγνώστες σας, οι οποίοι σας αγαπούν και σας στηρίζουν σε κάθε σας επαγγελματικό βήμα.

«Η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου, είναι το μεγαλύτερο βραβείο της ζωής μου, εκτός από την οικογένειά μου. Δεν έχω λόγια να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.

Ένα μόνο ζήτησα από τον Θεό, να με περιβάλλει η αγάπη.

Κι αυτή την αγάπη την αντικρίζω καθημερινά στους αναγνώστες φίλους μου, που με στηρίζουν με λόγια πολύτιμα, λόγια απίστευτα σε κάθε μου μυθιστόρημα, και μου χαρίζουν τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσω να βουτάω στη θάλασσα της γραφής.»

Κα Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη, σας ευχαριστούμε από καρδιάς που δεχτήκατε με τόση καλοσύνη να μας δώσετε αυτή την συνέντευξη. Ευχαριστούμε θερμά και τον εκδοτικό οίκο ΨΥΧΟΓΙΟΣ που επέτρεψε την πραγματοποίησή της.

«Εγώ σας ευχαριστώ για τις τόσο τρυφερές, τόσο καίριες ερωτήσεις σας.»

Συνέντευξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου & Άννυ Μιρζαχανιάν

Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Πηγή φωτ. βιβλίων της: psichogios.gr/rena-rwssh-zairh