NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που ερχόμαστε αντιμέτωποι στη ζωή μας είναι η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου. Δυστυχώς, ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός στον κύκλο ζωής του ανθρώπου. Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή μας και συνοδεύεται από τα πιο έντονα αρνητικά συναισθήματα.
-
Πόνος
-
Θλίψη
-
Απογοήτευση
-
Σοκ
-
Τύψεις
Αλλά και πολλά αναπάντητα «γιατί…»
Από τη μία μέρα στην άλλη, αλλάζει όλη σου η καθημερινότητα. Όσο δύσκολο και αν είναι, περνώντας οι μέρες ή και οι μήνες, κάποια στιγμή αναγκάζεσαι να επιλέξεις ανάμεσα στο να αφήσεις τον εαυτό σου να πιάσει πάτο και ό,τι γίνει ή να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου, ξέροντας πως δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
Γνωρίζεις πολύ καλά πως πάντα θα ζεις με την απουσία του ανθρώπου που έφυγε
Λένε, πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος «γιατρός.» Σίγουρα περνώντας οι μήνες, τα χρόνια… μαθαίνεις να ζεις με αυτή την απώλεια, αλλά ποτέ δεν παύει ένα κομμάτι μέσα σου να πονά.
-
Έρχονται μέρες που θέλεις να κλάψεις, αλλά τα δάκρυα δεν βγαίνουν, ίσως γιατί εσύ ο ίδιος έχεις επιβάλλει στον εαυτό σου να μην κλάψει.
-
Υπάρχουν μέρες που δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν.
-
Πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να μιλάει μόνος του δυνατά.
-
Η λέξη «αν», περνάει από το μυαλό σου χιλιάδες φορές, διότι αναρωτιέσαι «αν είχα κάνει αυτό» ή «αν είχα κάνει το άλλο;»
-
Παρακαλάς να έρθει στον ύπνο σου, απλά για να δεις πως είναι καλά.
Έρχεσαι πολλές φορές αντιμέτωπος με τους δαίμονές σου. Βλέπεις εφιάλτες και περνούν πολλές νύχτες που δεν μπορείς να κλείσεις μάτι.
Και ένα πρωί συνειδητοποιείς πως αν δεν κάνεις κάτι να συνέρθεις όσο δύσκολο και αν είναι στην πράξη αυτό, θα πιάσεις πάτο. Φτάνεις σε σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και άθελα σου κάνεις «κακό» και όσους είναι δίπλα σου έτοιμοι να σε στηρίξουν, να σου σταθούν, να σε ακούσουν.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου και κλειδώνεις την καρδιά σου απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια των οικείων σου να σου σταθούν, να σε αγκαλιάσουν, να σου απλώσουν το χέρι τους και να σε τραβήξουν από το σκοτάδι που έχεις βυθιστεί.
Πριν από 10 μήνες έχασα τον αδερφό μου σε πολύ νεαρή ηλικία και τα έζησα όλα όσα προανέφερα ένα προς ένα και κάποια από αυτά ακόμα τα ζω.
Προσπαθώ και παλεύω, όμως, κάθε μέρα με όλες μου τις δυνάμεις να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δεν είναι εύκολο, το αντίθετο θα έλεγα. Όμως, πρέπει να προχωρήσω μπροστά γιατί καλώς ή κακώς ζωή συνεχίζεται.
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να πιάσει πάτο, γιατί υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μου που αξίζει να προσπαθήσω και είμαι σίγουρη πως αυτό θα ήθελε και ο αδερφός μου και θα είναι περήφανος για μένα.
Σίγουρα, πολλοί που με βλέπουν, θα αναρωτιούνται «πώς γίνεται να χαμογελάω»… ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από την απώλεια του αδερφού μου. Λογικό, γιατί δεν γνωρίζουν πως το χαμόγελό μου είναι το «φάρμακο» μου, η δύναμή μου για να πάω ένα βήμα μπροστά.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολο να χαμογελάς όταν είσαι σε πένθος και όχι επειδή δεν το θέλεις, αλλά επειδή δεν σου βγαίνει, δεν το αισθάνεσαι. Θα σου πω, όμως, ότι πρέπει να επιβάλεις στον εαυτό σου να χαμογελάει ή να βρεις μέσα σου το δικό σου «φάρμακο» ώστε να σηκώσεις το κεφάλι σου, να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να αντιμετωπίσεις την κατάσταση που βιώνεις ώστε να μην χάσεις τον εαυτό σου.
Σίγουρα τα λόγια απέχουν πολύ από την πράξη. Όταν πρόκειται για θάνατο είναι πολύ δύσκολο να παλέψεις και να πείσεις τον εαυτό σου να σηκωθεί και να το αντιμετωπίσει. Στις πιο δύσκολες στιγμές, όμως, της ζωής μας ανακαλύπτουμε τη δύναμη που έχουμε μέσα μας. Μόνο με θέληση μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τις δυσκολίες και τα άσχημα γεγονότα της ζωής, πάντα κάτι μαθαίνουμε!
Και τι έμαθα μέσα από την απώλεια του αδερφού μου;
-
Να ευχαριστώ τον Θεό που κάθε μέρα βλέπω το φως της ημέρας που ξημερώνει.
-
Να εκτιμάω το κάθε λεπτό της ημέρας μου!
-
Να περνάω όσες περισσότερες στιγμές μπορώ με την οικογένειά μου.
-
Να μην αφήνω τίποτα για αύριο από αυτά που μπορώ να κάνω σήμερα.
-
Να λέω «σε αγαπώ» γιατί κακά τα ψέματα δεν το λέμε συχνά, ίσως γιατί σκεφτόμαστε πως ο άλλος ξέρει πως τον αγαπάμε. Είναι αλλιώς, όμως, όταν το λέμε.
Ο θάνατος αγαπημένων προσώπων είναι η πιο δύσκολη κατάσταση που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Οφείλει, όμως, να βρει τη δύναμη να πάει μπροστά.
Εξάλλου, οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν σταματήσουμε να τους σκεφτόμαστε. Και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι θα ζουν πάντα, γιατί πάντα θα τους έχουμε στην καρδιά και στη σκέψη μας. Πάντα θα ζουν μέσα από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχουμε από εκείνους. Μας βλέπουν από εκεί ψηλά και θα είναι περήφανοι βλέποντάς μας να προσπαθούμε και να προχωράμε μπροστά.
Όσο δύσκολο και αν είναι η απώλεια και το πένθος, μάζεψε τα σπασμένα σου κομμάτια και μετέτρεψέ τα σε δύναμη!
Να θυμάσαι, πως τη μεγαλύτερη μάχη τη δίνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Άννυ Μιρζαχανιάν
